اين سه چيز است يا بايد ترتيب را در آن رعايت كند، نخست قربانى نمايد و اگر نتوانست، اطعام مسكين، و اگر آن هم ميسر نشد روزه بگيرد، در ميان مفسران و فقهاء گفتگو است، اما ظاهر آيه تخيير است.

اين كفارات به خاطر آن است كه كيفر كار خلاف خود را ببيند (لِيَذُوقَ وَبالَ أَمْرِهِ‌) [1] اما از آنجايى كه هيچ حكمى معمولا شامل گذشته نمى‌شود، تصريح مى‌كند كه خدا از تخلفاتى كه در اين زمينه در گذشته انجام داده‌ايد، عفو فرموده است (عَفَا اللَّهُ عَمَّا سَلَفَ‌).

و هر گاه كسى به اين اخطارهاى مكرر و حكم كفاره اعتنا نكند و باز هم مرتكب صيد در حال احرام شود، خداوند از چنين كسى انتقام خواهد گرفت و خداوند توانا است، و به موقع انتقام مى‌گيرد (وَ مَنْ عادَ فَيَنْتَقِمُ اللَّهُ مِنْهُ وَ اللَّهُ عَزِيزٌ ذُو انْتِقامٍ‌).

در ميان مفسران گفتگو است كه آيا كفاره صيد با تكرار آن تكرار مى‌شود يا نه؟

ظاهر آيه اين است كه در صورت تكرار تنها تهديد به انتقام الهى شده و اگر كفاره نيز تكرار مى‌شد مى‌بايست تنها به ذكر انتقام الهى قناعت نشود و تكرار كفاره نيز تصريح گردد، در رواياتى كه از طريق اهل بيت ع به ما رسيده اين موضوع آمده است.

در آيه بعد پيرامون صيدهاى دريا سخن به ميان آورده، مى‌گويد:" صيد دريا و طعام آن براى شما (در حال احرام) حلال است" (أُحِلَّ لَكُمْ صَيْدُ الْبَحْرِ وَ طَعامُهُ‌).

[1] وبال- چنان كه راغب در" مفردات" گويد در اصل از" وبل" و" وابل" به معنى باران سنگين گرفته شده و سپس به كار مشكل و شاق و سنگين نيز اطلاق شده است، و از آنجا كه مجازات و كيفر نيز داراى شدت و سنگينى است به آن" وبال" مى‌گويند.