و اينكه در روايات اسلامى مى‌خوانيم"

المؤمن ينظر بنور اللَّه‌

":" انسان با ايمان با نور خدا نگاه مى‌كند" اشاره به همين حقيقت است، گرچه با اينهمه باز نمى‌توان روشن‌بينى خاصى را كه انسان با ايمان پيدا مى‌كند با بيان و قلم توصيف كرد، بلكه بايد طعم آن را چشيد و وجودش را احساس نمود!.

سپس چنين فرد زنده و فعال و نورانى و موثرى را با افراد بى‌ايمان لجوج مقايسه كرده مى‌گويد:" آيا چنين كسى همانند شخصى است كه در امواج ظلمتها و تاريكيها فرو رفته و هرگز از آن خارج نمى‌گردد"؟! (كَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُماتِ لَيْسَ بِخارِجٍ مِنْها).

قابل توجه اينكه نمى‌گويد" كمن فى الظلمات" (همانند كسى كه در ظلمتها است) بلكه مى‌گويد" كَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُماتِ‌" (همانند كسى كه مثل او در ظلمات است) بعضى گفته‌اند هدف از اين تعبير اين بوده كه اثبات شود چنان افراد به قدرى در تاريكى و بدبختى فرو رفته‌اند كه وضع آنها ضرب المثلى شده است كه همه افراد فهميده از آن آگاهند.

ولى ممكن است اين تعبير اشاره به معنى لطيف‌ترى باشد و آن اينكه: از هستى و وجود اينگونه افراد در حقيقت چيزى جز يك شبح، يك قالب، يك مثال و يك مجسمه باقى نمانده است هيكلى دارند بى‌روح و مغز و فكرى از كار افتاده! اين نكته نيز لازم به يادآورى است كه راهنماى مؤمنان" نور" (با صيغه مفرد) و محيط كافران" ظلمات" (با صيغه جمع) ذكر شده، چرا كه ايمان يك حقيقت بيش نيست، و رمز وحدت و يگانگى است و كفر و بى‌ايمانى سرچشمه پراكندگى و تفرقه و تشتت است.

و در پايان آيه اشاره به علت اين سرنوشت شوم كرده، مى‌گويد:" اينچنين اعمال كافران در نظرشان جلوه داده شده است" (كَذلِكَ زُيِّنَ لِلْكافِرِينَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ‌).