آيه فوق نه تنها منطق فوق را محكوم مى‌سازد بلكه مفهوم وسيعى دارد كه علاوه بر آنچه گفته شد مفاهيم و تفسيرهاى ديگرى را كه در زمينه گناه" ظاهر" و" باطن" شده است در بر مى‌گيرد، از جمله اينكه منظور از گناهان ظاهر گناهانى است كه با اعضاى بدن انجام مى‌گردد و گناه باطن آن است كه با قلب و نيت و تصميم صورت گيرد.

سپس به عنوان يادآورى و تهديد گناهكاران به سرنوشت شومى كه در انتظار دارند چنين مى‌گويد:" آنها كه تحصيل گناه كنند به زودى نتيجه اعمال خود را خواهند ديد" (إِنَّ الَّذِينَ يَكْسِبُونَ الْإِثْمَ سَيُجْزَوْنَ بِما كانُوا يَقْتَرِفُونَ‌).

تعبير به" كسب گناه" (يَكْسِبُونَ الْإِثْمَ‌) تعبير جالبى است كه نشان مى‌دهد افراد انسان در اين جهان همچون سرمايه‌دارانى هستند كه به يك بازار بزرگ گام مى‌نهند، سرمايه آنها هوش و عقل و عمر و جوانى و نيروهاى گوناگون خدا داد است، بيچاره آنها كه بجاى تحصيل سعادت و" كسب" افتخار و شخصيت و تقوى و قرب به خدا تحصيل گناه كنند.

تعبير به" سَيُجْزَوْنَ‌" (به زودى جزاى خود را خواهند ديد) ممكن است اشاره به اين باشد كه قيامت هر چند در نظر بعضى دور است ولى در حقيقت بسيار نزديك مى‌باشد، و اين جهان به سرعت سپرى مى‌شود و رستاخيز فرا مى‌رسد.

و يا اشاره به اين باشد كه غالب افراد در همين زندگى دنيا نيز قسمتى از نتائج اعمال زشت خود را به صورت واكنشهاى فردى و اجتماعى خواهند ديد.