ولى خداوند در جواب آنها به اين موضوع اشاره مى‌كند كه خود شما عقيده داريد الواح و مطالبى بر موسى نازل گرديد، يعنى اگر آنچه در دست شما است كتاب آسمانى نيست، لا اقل قبول داريد كه چنين چيزى از طرف خدا نازل شده است كه قسمتى از آن را آشكار و قسمت زيادى را پنهان مى‌داريد، و به اين ترتيب اشكالى باقى نمى‌ماند كه چگونه ممكن است يهود منكر نزول كتاب آسمانى شده باشند (دقت كنيد).

و اگر آيه همانند ساير آيات اين سوره درباره مشركان باشد معنى آن چنين مى‌شود كه آنها منكر هر گونه كتاب آسمانى شدند تا دعوت پيامبر اسلام ص را انكار كنند، ولى خداوند براى آنها استدلال مى‌كند كه چگونه ممكن است چنين ادعايى داشته باشند با اينكه خداوند تورات را بر موسى نازل كرد؟ و مشركان اگر چه آئين يهود را قبول نداشتند ولى انبياء پيشين و ابراهيم و حتى موسى را احتمالا به عنوان پيامبرى براى منطقه و عصر خاصى قبول داشتند، و خود را پيرو آئين ابراهيم مى‌دانستند، و لذا هنگامى كه پيامبر اسلام ص ظهور كرد و براى جستجوى علائم او به نزد اهل كتاب رفتند و از آنها خواستند كه در كتب خود بررسى كنند، آيا خبر از چنين پيامبرى مى‌دهد و اگر آنها اين كتب را به هيچوجه قبول نداشتند چگونه ممكن بود چنين درخواستى كنند؟ لذا بعد از سؤال از يهود آنچه به سود آنها بود اظهار و آنچه به زيانشان بود مخفى مى‌كردند (مانند نشانه‌هاى پيامبر كه در كتب پيشين آمده بود) و به اين ترتيب آيه قابل تطبيق بر گفتار مشركان مكه نيز مى‌تواند باشد.

ولى تفسير اول با لحن آيه و شان نزول، و ضمائرى كه در آيه است ظاهرا سازگارتر مى‌باشد.

در اينجا به چند موضوع بايد توجه كرد:

1- قراطيس جمع" قرطاس" است و اصل آن بطورى كه بعضى گفته‌اند از