تفسير:

در اين آيات به قسمتى از مواهبى كه خداوند به ابراهيم داده است اشاره شده، و آن موهبت فرزندان صالح و نسل لايق و برومند است كه يكى از بزرگترين مواهب الهى محسوب مى‌شود.

نخست مى‌گويد:" ما به ابراهيم، اسحاق و يعقوب (فرزند اسحاق) را بخشيديم" (وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ‌).

و اگر در اينجا اشاره به فرزند ديگر ابراهيم، اسماعيل نشده بلكه در لابلاى بحث آمده است شايد به خاطر آن است كه تولد" اسحاق" از مادر عقيمى همچون" ساره" آنهم در سن پيرى موضوع بسيار عجيب و موهبتى غير منتظره بود.

سپس براى بيان اينكه افتخار اين دو تنها در جنبه پيغمبرزادگى نبود، بلكه شخصا در پرتو فكر صحيح و عمل صالح نور هدايت را در قلب خود جاى داده بودند، مى‌گويد:" هر يك از آنها را هدايت كرديم" (كُلًّا هَدَيْنا).

و به دنبال آن براى اينكه تصور نشود، در دورانهاى قبل از ابراهيم، پرچمدارانى براى توحيد نبودند، و اين موضوع از زمان او شروع شده اضافه مى‌كند،" نوح را نيز پيش از آن هدايت و رهبرى كرديم" (وَ نُوحاً هَدَيْنا مِنْ قَبْلُ‌).

و مى‌دانيم نوح نخستين پيامبر اولو العزم است كه داراى آئين و شريعت بود و سر سلسله پيامبران اولوا العزم مى‌باشد.

در حقيقت با اشاره به موقعيت نوح كه از اجداد ابراهيم است و موقعيت جمعى از پيامبران كه از دودمان و فرزندان او هستند، موقعيت ممتاز ابراهيم را از نظر" وراثت و ريشه" و" ثمره" وجودى مشخص مى‌سازد.