مى‌گويد:" آنها كه ايمان آوردند و ايمان خود را با ظلم و ستم نياميختند امنيت براى آنها است، و هدايت مخصوص آنان" (الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبِسُوا إِيمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ‌).

در روايتى كه از امير مؤمنان على ع نقل شده نيز تاكيد گرديده است كه اين سخن دنباله گفتگوى ابراهيم با بت پرستان است‌ [1] بعضى از مفسران احتمال داده‌اند كه اين جمله بيان الهى بوده باشد نه گفتار ابراهيم، ولى احتمال اول علاوه بر اينكه در روايت وارد شده با وضع و ترتيب آيات بهتر تطبيق مى‌كند، اما اين احتمال كه اين جمله گفتار بت پرستان باشد كه پس از شنيدن قول ابراهيم بيدار شده باشند بسيار بعيد به نظر مى‌رسد.

معروف ميان مفسران اين است كه به معنى" شرك" است و آنچه در سوره لقمان (آيه 12) وارد شده‌ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ‌:" شرك ستم بزرگى است" شاهد بر اين معنى گرفته‌اند در روايتى نيز از ابن مسعود نقل شده كه هنگامى كه اين آيه (آيه مورد بحث) نازل شد بر مردم گران آمد، عرض كردند: اى رسول خدا كيست كه لا اقل به خود ستم نكرده باشد (بنا بر اين همه مشمول اين آيه‌اند) پيامبر ص فرمود:

" منظور آنچه شما فكر مى‌كنيد نيست آيا گفته بنده صالح خدا (لقمان) را نشنيده‌ايد كه مى‌گويد:" فرزندم براى خدا شريك قرار مده زيرا شرك، ظلم بزرگى است". [2] ولى از آنجا كه آيات قرآن در بسيارى از موارد دو يا چند معنى را در بر دارد كه ممكن است يكى از ديگرى گسترده‌تر و عمومى‌تر باشد، اين احتمال در

[1] و [2] تفسير مجمع البيان ذيل آيه.