سپس براى تاكيد بيشتر به او اخطار مى‌كند كه اگر از اين كار خوددارى كنى (كه هرگز خوددارى نمى‌كرد) رسالت خدا را تبليغ نكرده‌اى! (وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ‌).

سپس به پيامبر ص كه گويا از واقعه خاصى اضطراب و نگرانى داشته، دلدارى و تامين مى‌دهد و به او مى‌گويد:" از مردم در اداى اين رسالت وحشتى نداشته باش، زيرا خداوند تو را از خطرات آنها نگاه خواهد داشت" (وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ‌).

و در پايان آيه به عنوان يك تهديد و مجازات، به آنهايى كه اين رسالت مخصوص را انكار كنند و در برابر آن از روى لجاجت كفر بورزند، مى‌گويد:

" خداوند كافران لجوج را هدايت نمى‌كند" (إِنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرِينَ‌).

جمله‌بندى‌هاى آيه و لحن خاص و تاكيدهاى پى در پى آن و همچنين شروع شدن با خطاب‌ يا أَيُّهَا الرَّسُولُ‌ كه تنها در دو مورد از قرآن مجيد آمده و تهديد پيامبر ص به عدم تبليغ رسالت در صورت كوتاهى كردن كه منحصرا در اين آيه از قرآن آمده است، نشان مى‌دهد كه سخن از حادثه مهمى در ميان بوده است كه عدم تبليغ آن مساوى بوده است با عدم تبليغ رسالت.

بعلاوه اين موضوع مخالفان سرسختى داشته كه پيامبر ص از مخالفت آنها كه ممكن بوده است مشكلاتى براى اسلام و مسلمين داشته باشد، نگران بوده و به همين جهت خداوند به او تامين ميدهد.

اكنون اين سؤال پيش مى‌آيد كه با توجه به تاريخ نزول سوره كه مسلما در اواخر عمر پيغمبر ص نازل شده است، چه مطلب مهمى بوده كه خداوند پيامبر ص را با اين تاكيد مامور ابلاغ آن مى‌كند.

آيا مسائل مربوط به توحيد و شرك و بت‌شكنى بوده كه از سالها قبل براى پيامبر و مسلمانان حل شده بود؟