تفسير:

اين آيه در حقيقت دليلى است بر مطالب آيه قبل و دليلى است بر لزوم تسليم در برابر پروردگار، و پيروى از رهبرى او، لذا نخست مى‌گويد:" او خدايى است كه آسمانها و زمين را به حق آفريده است" (وَ هُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ بِالْحَقِ‌).

تنها چنين كسى كه مبدء عالم هستى است، شايسته رهبرى مى‌باشد و بايد تنها در برابر فرمان او تسليم بود، زيرا همه چيز را براى هدف صحيحى آفريده است.

منظور از" حق" در جمله بالا همان هدف و نتيجه و مصالح و حكمتها است يعنى هر چيزى را براى خاطر هدف و نتيجه و مصلحتى آفريد، در حقيقت اين جمله شبيه مطلبى است كه در سوره ص آيه 77 آمده آنجا كه مى‌فرمايد: وَ ما خَلَقْنَا السَّماءَ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما باطِلًا:" ما آسمان و زمين و آنچه در ميان آنها است بيهوده و بى‌هدف نيافريديم".

سپس مى‌فرمايد: نه تنها مبدء عالم هستى او است، بلكه رستاخيز و قيامت نيز به فرمان او صورت مى‌گيرد" و آن روز كه فرمان مى‌دهد رستاخيز بر پا شود فورا بر پا خواهد شد" (وَ يَوْمَ يَقُولُ كُنْ فَيَكُونُ‌) [1] بعضى احتمال داده‌اند كه منظور از اين جمله همان آغاز آفرينش و مبدء جهان هستى باشد كه همه چيز به فرمان او ايجاد شده است، ولى با توجه به اينكه‌

[1] در باره اينكه يوم كه بر طبق قواعد ادبى ظرف است متعلق به چيست در ميان مفسران گفتگو است بعضى آن را به جمله" خلق" و بعضى به جمله" اذكروا" كه محذوف است متعلق دانسته‌اند، ولى بعيد نيست كه متعلق به" يكون" بوده باشد و معنى جمله چنين خواهد بود" يكون القيامه يوم يقول اللَّه له كن".