و زبان او از گفتن حق باز مى‌ماند.

اما بعكس گاهى چنان كارهاى نيك فراوان از او سر مى‌زند كه يك دنيا نور و روشنايى به روح او مى‌پاشد، ديد و درك او وسيعتر و فكر او پرفروغتر و زبان او در گفتن، حق گوياتر ميشود، اين است معنى هدايت و ضلالت كه به اراده خدا نسبت داده مى‌شود.

[سوره الأنعام (6): آيات 40 تا 41]

قُلْ أَ رَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتاكُمْ عَذابُ اللَّهِ أَوْ أَتَتْكُمُ السَّاعَةُ أَ غَيْرَ اللَّهِ تَدْعُونَ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ (40) بَلْ إِيَّاهُ تَدْعُونَ فَيَكْشِفُ ما تَدْعُونَ إِلَيْهِ إِنْ شاءَ وَ تَنْسَوْنَ ما تُشْرِكُونَ (41)

ترجمه:

40- بگو آيا هيچ فكر كرده‌ايد اگر عذاب پروردگار به سراغ شما آيد يا رستاخيز بر پا شود آيا غير خدا را (براى حل مشكلات خود) مى‌خوانيد، اگر راست مى‌گوئيد؟! 41- (نه) بلكه تنها او را مى‌خوانيد و او اگر بخواهد مشكلى را كه به خاطر آن او را خوانده‌ايد بر طرف مى‌سازد و آنچه را (امروز) شريك (خدا) قرار مى‌دهيد (آن روز) فراموش مى‌كنيد.

تفسير: توحيد فطرى‌

بار ديگرى روى سخن به مشركان كرده و از راه ديگرى براى توحيد و يگانه پرستى، در برابر آنها، استدلال مى‌كند، به اين طريق كه لحظات فوق‌