همه چيز بى‌خبر مانده‌اند!.

تشبيه زندگى دنيا به بازى و سرگرمى از اين نظر است كه بازيها و سرگرميها معمولا كارهاى توخالى و بى اساس هستند كه از متن زندگى حقيقى دورند، نه آنها كه در بازى پيروز مى‌شوند و نه آنها كه شكست مى‌خورند شكست يافته‌اند زيرا پس از پايان بازى همه چيز بجاى خود بازمى‌گردد! بسيار ديده مى‌شود كه كودكان دور هم مى‌نشينند و بازى را شروع مى‌كنند يكى را" امير" و ديگرى را" وزير" و يكى را" دزد" و ديگرى را" قافله" اما ساعتى نمى‌گذرد كه نه خبرى از امير است و نه وزير، و نه دزد و نه قافله، و يا در نمايشنامه‌هايى كه بمنظور سرگرمى انجام مى‌شود صحنه‌هايى از جنگ يا عشق يا عداوت مجسم مى‌گردند اما پس از ساعتى خبرى از هيچكدام نيست.

دنيا به نمايشنامه‌اى مى‌ماند كه بازيگران آن، مردم اين جهانند، و گاه اين بازى كودكانه حتى عاقلان و فهميده ما را بخود مشغول مى‌دارد اما چه زود پايان اين سرگرمى و نمايش اعلام مى‌گردد.

" لعب" (بر وزن لزج) در اصل از ماده" لعاب" (بر وزن غبار) به معنى آب دهان است كه از لبها سرازير گردد، و اينكه بازى را" لعب" مى‌گويند، بخاطر آن است كه همانند ريزش لعاب از دهان است كه بدون هدف انجام مى‌گيرد.

سپس زندگانى سراى ديگر را با آن مقايسه كرده ميفرمايد:" سراى آخرت براى افراد با تقوا بهتر است آيا انديشه و تعقل نمى‌كنيد" (وَ لَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ‌).

زيرا حياتى است جاويدان و فناناپذير در جهانى وسيعتر و سطح بسيار بالاتر، در عالمى كه سر و كار آن با حقيقت است نه مجاز، و با واقعيت است نه خيال، در جهانى كه نعمتهايش با درد و رنج آميخته نيست، و سراسر نعمت خالص است‌