در اينجا به چند نكته بايد توجه كرد:

1- نخست اينكه از ظاهر جمله" بَدا لَهُمْ‌" براى آنها آشكار شد چنين استفاده مى‌شود كه آنها يك سلسله از حقائق را نه تنها براى مردم بلكه خود نيز مخفى مى‌كردند كه در عرصه قيامت بر آنها آشكار مى‌شود، و اين جاى تعجب نيست كه انسان حقيقتى را حتى از خودش كتمان كند و بر و جدان و فطرت خويش سرپوش بگذارد، تا به آرامش كاذبى دست يابد.

مسئله فريب و جدان و مخفى كردن حقائق از خويش از مسائل قابل ملاحظه‌اى است كه در بحثهاى مربوط به فعاليت و جدان مورد دقت قرار گرفته است، مثلا بسيارى از افراد هوسران را مى‌بينيم كه به زيان شديد اعمال هوس آلود خود متوجه شده‌اند اما براى اينكه با خيال راحت اعمال خويش را ادامه دهند سعى مى‌كنند به نوعى اين آگاهى را در خود مستور دارند.

ولى بسيارى از مفسران بدون توجه تعبير" لهم" آيه را طورى تفسير كرده‌اند كه منطبق بر اعمالى مى‌شود كه از مردم مخفى مى‌داشتند. (دقت كنيد) 2- ممكن است گفته شود آرزو كردن چيزى نيست كه دروغ و راست در آن باشد، و به اصطلاح از قبيل" انشاء" است و در انشاء صدق و كذب وجود ندارد، ولى اين سخن درست نيست زيرا بسيارى از انشاءها يك مفهوم خبرى به همراه دارد كه صدق و كذب در آن راه مى‌يابد، مثلا گاه مى‌شود كسى مى‌گويد:

آرزو مى‌كنم خداوند به من مال فراوانى دهد و به شما كمك كنم، البته اين يك آرزو است، ولى مفهوم آن اين است كه اگر خداوند چنين مالى به من بدهد من به تو كمك خواهم كرد و اين يك مفهوم خبرى است كه ممكن است دروغ بوده باشد و لذا طرف مقابل كه از بخل و تنگ نظرى او آگاه است مى‌گويد دروغ مى‌گويى اگر هم به تو بدهد هرگز چنين نخواهى كرد (اين موضوع در بسيارى از جمله- هاى انشائيه ديده مى‌شود).