گفتگوها و ايرادها

شك نيست اگر اين آيه در غير مورد خلافت على ع بود- همانطور كه گفتيم- به كمتر از اين مقدار از روايات و قرائن موجود در خود آيه قناعت مى‌شد، همانطور كه مفسران بزرگ اسلامى در تفسير ساير آيات قرآن گاهى به يك دهم مدارك موجود در اين آيه و يا كمتر قناعت كرده‌اند، ولى متاسفانه حجاب تعصب در اينجا مانع از قبول بسيارى از واقعيات شده است.

كسانى كه پرچم مخالفت در برابر تفسير اين آيه و روايات متعددى كه در شان نزول آن و روايات ما فوق تواترى كه درباره اصل حادثه غدير وارد شده برافراشته‌اند، دو دسته‌اند:

آنهايى كه از آغاز با روح عناد و لجاجت و حتى با هتك و توهين و بدگويى و دشنام به شيعه، وارد اين بحث شده‌اند و دسته ديگرى كه روح تحقيق و بررسى حقيقت را تا حدودى در خود حفظ كرده و به صورت استدلالى مساله را تعقيب كرده‌اند، و به همين دليل به قسمتى از حقايق اعتراف كرده ولى به دنبال ذكر پاره‌اى از اشكالات كه شايد نتيجه شرائط خاص محيط فكريشان بوده است، از آيه و روايات مربوط به آن گذشته‌اند.

نمونه بارز دسته اول ابن تيميه در كتاب منهاج السنه است كه درست مانند كسى است كه در روز روشن چشم خود را بر هم گذارد و انگشتها را محكم در گوش كند و فرياد بزند خورشيد كجا است؟ نه حاضر است گوشه چشم را بگشايد و كمى از حقايق را ببيند و نه انگشت از گوش بردارد و كمى از غوغاى محدثان و مفسران اسلامى را بشنود پى در پى دشنام مى‌دهد و هتاكى مى‌كند، عذر اين افراد جهل و بى‌خبرى و تعصبهاى آميخته با لجاجت و خشونت آنها است كه تا