آنها جمعيت نادانى مى‌باشند و از درك حقايق بدورند" (ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لا يَعْقِلُونَ‌).

هر ملتى در هر عصر و زمانى براى برانگيختن عواطف و احساسات افراد خود و دعوت آنها به وظائف فردى و اجتماعى شعارى داشته است و اين موضوع در دنياى امروز به صورت گسترده‌ترى ديده مى‌شود.

مسيحيان در گذشته و امروز با نواختن صداى ناموزون ناقوس پيروان خود را به كليسا دعوت مى‌كنند، ولى در اسلام براى اين دعوت از شعار اذان استفاده مى‌شود، كه به مراتب رساتر و مؤثرتر است، جذابيت و كشش اين شعار اسلامى به قدرى است كه بقول نويسنده" تفسير المنار"، بعضى از مسيحيان متعصب هنگامى كه اذان اسلامى را مى‌شنوند، به عمق و عظمت تاثير آن در روحيه شنوندگان اعتراف مى‌كنند.

سپس نامبرده نقل مى‌كند كه در يكى از شهرهاى مصر جمعى از نصارى را ديده‌اند كه به هنگام اذان مسلمين اجتماع كرده تا اين نغمه آسمانى را بشنوند.

چه شعارى از اين رساتر كه با نام خداى بزرگ آغاز مى‌گردد و به وحدانيت و يگانگى آفريدگار جهان و گواهى به رسالت پيامبر او اوج ميگيرد و با دعوت به رستگارى و فلاح و عمل نيك و نماز و ياد خدا پايان مى‌پذيرد، از نام خدا" اللَّه" شروع مى‌شود و با نام خدا" اللَّه" پايان مى‌پذيرد، جمله‌ها موزون، عبارات كوتاه، محتويات روشن، مضمون سازنده و آگاه كننده است.