:" روى خود را متوجه آئين خالص توحيد كن همان سرشتى كه خداوند از آغاز، مردم را بر آن قرار داده و اين آفرينشى است كه نبايد تبديل گردد اين است دين صاف و مستقيم".

از امام باقر و امام صادق ع نيز نقل شده كه منظور از آن تغيير فطرت توحيد و فرمان خدا است‌ [1] و اين ضرر غير قابل جبرانى است كه شيطان بر پايه سعادت انسان ميزند زيرا حقايق و واقعيات را با يك سلسله اوهام و وساوس قلب مى‌كند و بدنبال آن سعادت بشقاوت تبديل مى‌گردد.

و در پايان يك اصل كلى را بيان كرده، ميفرمايد:" هر كس شيطان را بجاى خداوند بعنوان ولى و سرپرست خود انتخاب كند زيان آشكارى كرده".

(وَ مَنْ يَتَّخِذِ الشَّيْطانَ وَلِيًّا مِنْ دُونِ اللَّهِ فَقَدْ خَسِرَ خُسْراناً مُبِيناً).

در آيه بعد چند نكته كه به منزله دليل براى مطلب سابق است بيان شده:

" شيطان پيوسته به آنها وعده‌هاى دروغين مى‌دهد، و به آرزوهاى دور و دراز سرگرم مى‌كند ولى جز فريب و خدعه كارى براى آنها انجام نمى‌دهد".

(يَعِدُهُمْ وَ يُمَنِّيهِمْ وَ ما يَعِدُهُمُ الشَّيْطانُ إِلَّا غُرُوراً) [2] و در آخرين آيه از آيات مورد بحث، سرنوشت نهايى پيروان شيطان چنين بيان شده:" آنها جايگاهشان دوزخ است و هيچ راه فرارى از آن ندارند".

(أُولئِكَ مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ وَ لا يَجِدُونَ عَنْها مَحِيصاً) [3]

[1] تفسير تبيان جلد 3 صفحه 334.

[2] غرور در اصل به معنى اثر آشكار چيزى است، ولى غالبا به آثارى كه ظاهرى فريبنده و باطنى ناپسند دارد گفته مى‌شود، و به هر چيز اعم از مال و ثروت و قدرت و مقام كه انسان را بفريبد و از راه حق باز دارد مايه غرور گفته مى‌شود.

[3] محيص از ماده" حيص" به معنى عدول و صرف نظر كردن است بنا بر اين محيص به معنى وسيله عدول و راه فرار مى‌آيد.