از قبيله خزرج بودند) تصميم گرفتند كه سستى بخرج دهند و از وسط راه به مدينه بازگردند".

علت اين تصميم شايد اين بود كه آنها از طرفداران نظريه" جنگ در شهر" بودند و پيامبر با نظر آنها مخالفت كرده بود، به علاوه چنان كه خواهيم گفت:

" عبد اللَّه بن ابى سلول" با سيصد نفر از يهوديانى كه به لشكر اسلام پيوسته بودند بر اثر مخالفت پيامبر به ماندن آنها در اردوگاه اسلام، به مدينه بازگشتند، و همين موضوع تصميم آن دو طايفه مسلمان را بر ادامه راهى كه در پيش گرفته بودند سست كرد.

اما چنان كه از ذيل آيه استفاده مى‌شود آن دو طايفه به زودى از تصميم خود بازگشتند، و به همكارى با مسلمانان ادامه دادند، لذا قرآن مى‌گويد: وَ اللَّهُ وَلِيُّهُما وَ عَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ‌:" خداوند ياور و پشتيبان اين دو طايفه بود و افراد با ايمان بايد بر خدا تكيه كنند".

ضمنا بايد توجه داشت كه ذكر ماجراى احد به دنبال آياتى كه قبلا در باره عدم اعتماد به كفار بود اشاره به يك نمونه زنده از اين واقعيت است زيرا همانطور كه گفتيم و نيز بعدا مشروحا خواهيم گفت پيغمبر اجازه نداد يهوديانى كه به ظاهر به حمايت او برخاسته بودند، در لشكرگاه اسلام بمانند، زيرا هر چه بود آنها بيگانه بودند و بيگانگان نبايد محرم اسرار و تكيه‌گاه مسلمانان در آن شرايط حساس شوند.

غزوه احد سرچشمه وقوع جنگ‌

در اينجا لازم است قبلا اشاره‌اى به مجموع حوادث احد گردد: از روايات و تواريخ اسلامى چنين استفاده مى‌شود، هنگامى كه قريش در جنگ بدر شكست‌