وَ باؤُ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ وَ ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الْمَسْكَنَةُ" باءوا" در اصل به معنى" مراجعت كردند، و منزل گرفتند" مى‌باشد، و در اينجا كنايه از استحقاق پيدا كردن است، يعنى قوم يهود بر اثر خلافكارى خود مستحق مجازات الهى شدند و خشم پروردگار را همچون منزل و مكانى براى خود انتخاب كردند.

" مسكنت" به معنى بيچارگى است، مخصوصا بيچارگى شديد كه راه نجات از آن مشكل باشد، و در اصل از ماده" سكونت" گرفته شده زيرا افراد مسكين كسانى هستند كه بر اثر ضعف و نياز قادر بر حركت و جنبشى از خود نمى‌باشند.

ضمنا بايد توجه داشت كه" مسكين" تنها به معنى نيازمند از نظر مال و ثروت نيست، بلكه هر نوع بيچارگى آميخته با ضعف و ناتوانى در مفهوم آن داخل است. بعضى معتقدند كه تفاوت" مسكنت" با" ذلت" اين است كه ذلت جنبه تحميلى از طرف ديگران دارد در حالى كه مسكنت حالت" خود كم‌بينى درونى" خود شخص را مى‌رساند.

به اين ترتيب جمله فوق مى‌گويد: يهود بر اثر خلافكارى‌ها نخست از طرف ديگران مطرود شدند و به خشم خداوند گرفتار آمدند و سپس تدريجا اين موضوع به صورت يك صفت ذاتى در آمد بطورى كه با تمام امكاناتى كه دارند باز در خود يك نوع احساس حقارت مى‌كنند و به همين دليل در ذيل اين جمله در آيه استثنايى ديده نمى‌شود.

ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كانُوا يَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ يَقْتُلُونَ الْأَنْبِياءَ بِغَيْرِ حَقٍ‌ ...

در پايان آيه، دليل اين سرنوشت شوم يهود بيان شده، مى‌فرمايد اگر آنها به چنين سرنوشتى گرفتار شدند، نه بخاطر نژاد و يا خصوصيات ديگر آنها است، بلكه بخاطر اعمالى است كه مرتكب مى‌شدند، زيرا اولا آيات خدا را انكار مى‌كردند و ثانيا اصرار در كشتن رهبران الهى و پيشوايان خلق و نجات دهندگان بشر، يعنى انبياى پروردگار داشتند و ثالثا آلوده انواع گناهان مخصوصا ظلم و ستم و تعدى‌