تفسير:

لَنْ يَضُرُّوكُمْ إِلَّا أَذىً وَ إِنْ يُقاتِلُوكُمْ يُوَلُّوكُمُ الْأَدْبارَ ثُمَّ لا يُنْصَرُونَ‌.

اين آيه به مسلمانانى كه از طرف قوم كافر خود تحت فشار قرار گرفته بودند و آنها را به خاطر پذيرفتن اسلام نكوهش و احيانا تهديد مى‌كردند بشارت مى‌دهد كه مخالفان هرگز نمى‌توانند زيانى به آنان برسانند، و زيان آنها بسيار جزئى و كم اثر خواهد بود، و از بدگويى زبانى و مانند آن تجاوز نمى‌كند.

اين دو آيه در حقيقت متضمن چند پيشگويى و بشارت مهم به مسلمانان است كه همه آنها در زمان پيامبر اكرم عملى گرديد:

1- اهل كتاب هيچگاه نمى‌توانند ضرر مهمى به مسلمانان برسانند، و زيانهاى آنها جزئى و زودگذر و دير پاى است (لَنْ يَضُرُّوكُمْ إِلَّا أَذىً‌) 2- هر گاه در جنگ با آنها روبرو شوند سرانجام شكست خواهند خورد و پيروزى نهايى از آن مسلمانان است و كسى به حمايت از آنان بر نخواهد خاست (وَ إِنْ يُقاتِلُوكُمْ يُوَلُّوكُمُ الْأَدْبارَ ثُمَّ لا يُنْصَرُونَ‌) 3- آنها هيچگاه روى پاى خود نمى‌ايستند، و همواره ذليل و بيچاره خواهند بود، مگر اينكه در برنامه خود تجديد نظر كنند و راه خدا پيش گيرند يا بديگران متوسل شوند و موقتا از نيروى آنها استفاده كنند. (ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ أَيْنَ ما ثُقِفُوا ...) طولى نكشيد كه اين سه وعده و بشارت آسمانى در زمان خود پيامبر اسلام ص تحقق يافت، و مخصوصا يهود حجاز (بنى قريظه و بنى نضير و بنى قينقاع و يهود خيبر و بنى المصطلق) پس از تحريكات فراوان بر ضد اسلام، در ميدانهاى مختلف جنگ با آنها روبرو شدند، و سرانجام همگى شكست‌خورده و متوارى گشتند.