ديگر اينكه در اينجا امر به معروف و نهى از منكر بر ايمان بخدا مقدم داشته شده و اين نشانه اهميت و عظمت اين دو فريضه بزرگ الهى است، به علاوه انجام اين دو فريضه ضامن گسترش ايمان و اجراى همه قوانين فردى و اجتماعى مى‌باشد و ضامن اجرا عملا بر خود قانون مقدم است.

از همه گذشته اگر اين دو وظيفه اجرا نگردد ريشه‌هاى ايمان در دلها نيز سست مى‌گردد، و پايه‌هاى آن فرو مى‌ريزد، و بهمين جهات بر ايمان مقدم داشته شده است.

از اين بيان نيز روشن مى‌شود مسلمانان تا زمانى يك" امت ممتاز" محسوب مى‌گردند كه دعوت به سوى نيكيها و مبارزه با فساد را فراموش نكنند، و آن روز كه اين دو وظيفه فراموش شد نه بهترين امتند و نه به سود جامعه بشريت خواهند بود.

ضمنا بايد توجه داشت كه مخاطب در اين آيه عموم مسلمانان هستند، همانطور كه ساير خطابات قرآن چنين است، و اينكه بعضى احتمال داده‌اند كه مخصوص مهاجران يا مسلمانان نخستين باشد هيچگونه دليلى ندارد.

وَ لَوْ آمَنَ أَهْلُ الْكِتابِ لَكانَ خَيْراً لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَ أَكْثَرُهُمُ الْفاسِقُونَ‌.

سپس اشاره مى‌كند كه مذهبى به اين روشنى و قوانينى با اين عظمت منافعش براى هيچ كس قابل انكار نيست، بنا بر اين" اگر اهل كتاب (يهود و نصارى) ايمان بياورند بسود خودشان است، اما متاسفانه تنها اقليتى از آنها پشت پا به تعصبهاى جاهلانه زده‌اند و اسلام را با آغوش باز پذيرفته‌اند در حالى كه اكثريت آنها از تحت فرمان پروردگار خارج شده" و حتى بشاراتى كه در باره پيامبر در كتب آنها بوده ناديده انگاشته و بر كفر و عصبيت خود هم چنان باقى مانده‌اند.