سراغ طاغوت مى‌روند بلكه هنگامى كه به آنها تذكر داده مى‌شود كه به سوى حكم خدا بيائيد و داورى پيامبر ص را بپذيريد، مقاومت به خرج داده و از قبول دعوت تو اعراض و امتناع مى‌ورزند و با اصرار روى اين كار مى‌ايستند".

در حقيقت قرآن مى‌گويد: مراجعه آنها به طاغوت يك اشتباه زودگذر نبوده كه با يادآورى اصلاح گردد، بلكه مقاومت و اصرار آنها در اين كار نشان دهنده روح نفاق و ضعف ايمان آنها است، و الا با دعوت پيامبر ص بيدار مى‌شدند و به- اشتباه خود معترف مى‌گشتند (وَ إِذا قِيلَ لَهُمْ تَعالَوْا إِلى‌ ما أَنْزَلَ اللَّهُ وَ إِلَى الرَّسُولِ رَأَيْتَ الْمُنافِقِينَ يَصُدُّونَ عَنْكَ صُدُوداً) و در آيه بعد اين حقيقت را بيان مى‌كند كه همين افراد منافق هنگامى كه در نتيجه اعمالشان گرفتار مصيبتى مى‌شوند، و در بن‌بست قرار مى‌گيرند، به حكم اجبار به سوى تو مى‌آيند، (فَكَيْفَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ بِما قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ ثُمَّ جاؤُكَ‌ ...).

و در اين موقع سوگند ياد مى‌كنند كه منظور و هدف ما از بردن داورى به نزد ديگران جز نيكى كردن و ايجاد توافق در ميان طرفين دعوى نبوده است، (يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ إِنْ أَرَدْنا إِلَّا إِحْساناً وَ تَوْفِيقاً).

در اينجا بايد به دو نكته توجه داشت: نخست اينكه ببينيم منظور از مصيبتى كه دامنگير آنها ميشود چيست؟ بعيد نيست كه منظور از آن نابسامانيها و بدبختيها و مصيبتهايى باشد، كه بر اثر داورى طاغوت دامنگير آنها مى‌شود، زيرا جاى ترديد نيست كه اگر بر اثر داورى افراد ناصالح و ستمگر، منفعت آنى عائد يكى از طرفين دعوى شود، چيزى نمى‌گذرد كه ادامه اين داورى‌ها باعث توسعه ظلم و فساد و هرج و مرج، و از هم پاشيدن سازمان اجتماع مى‌گردد، بنا بر اين چنين افرادى بزودى نتايج كار خود را خواهند ديد و از كرده خود پشيمان مى‌شوند.

بعضى از مفسران احتمال داده‌اند كه منظور از" مصيبت" همان رسوايى منافقان در ميان جمعيت و يا مصائبى باشد كه به فرمان خدا، دامن آنها را مى‌گيرد (همانند بلاها و شكستهاى غير منتظره).