خود دور مى‌سازيم همانطور كه اصحاب سبت‌ [1] را دور ساختيم" (أَوْ نَلْعَنَهُمْ كَما لَعَنَّا أَصْحابَ السَّبْتِ‌).

در اينجا سؤالى پيش مى‌آيد كه اين دو تهديد چه تفاوتى با هم دارد كه با لفظ" او" به معنى" يا" عطف به يكديگر شده‌اند؟

بعضى از مفسران معتقدند كه تهديد نخست، جنبه معنوى دارد و تهديد دوم جنبه ظاهرى و مسخ جسمانى، به قرينه اينكه خداوند در اين آيه مى‌فرمايد:

" همانطور كه اصحاب سبت را از رحمت خود دور ساختيم اينها را نيز از رحمت خود دور خواهيم ساخت" و مى‌دانيم كه اصحاب سبت (چنان كه به خواست خدا در سوره اعراف خواهد آمد) از نظر ظاهرى مسخ شدند.

بعضى ديگر معتقدند كه اين لعن و دورى از رحمت خدا نيز جنبه معنوى داشت با اين تفاوت كه تهديد اول اشاره به انحراف و گمراهى و عقب گرد آنها است، و تهديد دوم به معنى نابودى و هلاكت (يكى از معانى لعن همان هلاكت است).

خلاصه اينكه اهل كتاب با اصرار و پافشارى در مخالفت با حق عقب گرد و سقوط مى‌كنند و يا نابود مى‌شوند.

سؤال ديگرى در اينجا پيش مى‌آيد و آن اينكه آيا اين تهديد در باره آنها عملى شد يا نشد؟

شك نيست كه تهديد اول در مورد بسيارى از آنها و تهديد دوم در باره بعضى از آنها عملى گرديد و حد اقل جمع زيادى از آنها در جنگهاى اسلامى در هم كوبيده شدند و قدرتشان بر باد رفت، تاريخ دنيا نشان مى‌دهد كه آنها بعد از آن نيز در

[1]- اصحاب سبت همانطور كه شرح سرگذشت آنها در سوره اعراف ذيل آيات 163 تا 166 خواهد آمد، جمعى از يهود بودند كه در روز شنبه كه موظف به تعطيل كسب و كار بودند بر خلاف فرمان پيامبر خود به ماهى‌گيرى پرداختند و طغيان را به حد نهايت رساندند و به مجازات دردناكى گرفتار شدند.