طولانى، معمولا حكايت از فطرى بودن آن مى‌كند، زيرا رسم و عادت نمى‌تواند عمومى و دائمى گردد.

از اين گذشته امروز اين حقيقت ثابت شده كه ازدواج افراد همخون با يكديگر خطرات فراوانى دارد يعنى بيمارى نهفته و ارثى را آشكار و تشديد مى‌كند (نه اين كه خود آن توليد بيمارى كند) حتى بعضى، گذشته از محارم، ازدواج با اقوام نسبتا دورتر را مانند عموزاده‌ها را با يكديگر خوب نمى‌دانند و معتقدند خطرات بيمارى‌هاى ارثى را تشديد مى‌نمايد [1] ولى اين مسئله اگر در خويشاوندان دور مشكلى ايجاد نكند (همانطور كه غالبا نمى‌كند) در خويشان نزديك كه" همخونى" شديدتر است مسلما توليد اشكال خواهد كرد.

بعلاوه در ميان محارم جاذبه و كشش جنسى معمولا وجود ندارد زيرا محارم غالبا با هم بزرگ مى‌شوند و براى يكديگر يك موجود عادى و معمولى هستند و موارد نادر و استثنايى نمى‌تواند مقياس قوانين عمومى و كلى گردد و مى‌دانيم كه جاذبه جنسى، شرط استحكام پيوند زناشويى است، بنا بر اين اگر ازدواجى در ميان محارم صورت گيرد، ناپايدار و سست خواهد بود.

سپس به محارم رضاعى اشاره كرده و مى‌فرمايد: وَ أُمَّهاتُكُمُ اللَّاتِي أَرْضَعْنَكُمْ وَ أَخَواتُكُمْ مِنَ الرَّضاعَةِ:" و مادرانى كه شما را شير مى‌دهند و خواهران رضاعى شما بر شما حرامند".

گرچه قرآن در اين قسمت از آيه تنها به دو دسته يعنى خواهران و مادران رضاعى اشاره كرده ولى طبق روايات فراوانى كه در دست است، محارم رضاعى منحصر به اينها نيستند، بلكه طبق حديث معروف كه از پيغمبر اكرم ص نقل شده‌

[1]- البته در اسلام ازدواج عموزاده‌ها و مانند آن با يكديگر تحريم نشده زيرا همانند ازدواج با محارم نيست و احتمال بروز حوادثى از اين گونه ازدواجها كمتر است و ما خود شاهد موارد زيادى از اين گونه ازدواج‌ها بوده‌ايم و فرزندانى كه ثمرات اين ازدواجها بوده‌اند سالم و از نظر فكرى پر استعداد بوده‌اند.