از جمله‌هاى فوق استفاده ميشود كه ارث در ميان بنى اسرائيل فقط روى مسئله نسب دور ميزده است، زيرا نامى از همسر در آن برده نشده است.

و در آئين مسيح ع نيز بايد همين قانون تورات معتبر باشد، زيرا در اناجيل موجود نقل شده كه مسيح گفته است من نيامده‌ام كه چيزى از احكام تورات را تغيير دهم، و لذا در كتب و رسائل مذهبى موجود آنها بحثى در باره ارث نمى‌يابيم، فقط در چند مورد از مشتقات كلمه" ارث" سخن گفته شده كه همگى در باره ارث معنوى يا اخروى است. [1] اما در ميان عربها پيش از اسلام، ارث از يكى از سه راه بوده است:

1- نسب (منظور از نسب نزد آنها تنها پسران و مردان بوده است و كودكان و زنان از بردن ارث محروم بودند.) 2- تبنى- يعنى فرزندى كه از خانواده‌اى طرد شده خانواده ديگرى او را به خود نسبت دهد و به شكل" پسر خوانده" در آيد در اين صورت ميان اين پسر خوانده، و پدر خوانده‌اش، ارث برقرار ميشد.

3- عهد و پيمان- يعنى دو نفر با هم پيمان مى‌بستند كه در دوران حيات و زندگى از يكديگر دفاع كنند و بعد از مرگ از يكديگر ارث ببرند.

اسلام قانون فطرى و طبيعى ارث را از خرافاتى كه به آن آميخته شده بود پاك كرد، و تبعيضات ظالمانه‌اى را كه در ميان زن و مرد از يك سو، و بزرگسال و كودك، از سوى ديگر قائل بودند از بين برد، و سرچشمه‌هاى ارث را در سه چيز خلاصه كرد كه تا آن زمان به اين شكل سابقه نداشت:

1- نسب: به مفهوم وسيع آن يعنى هر گونه ارتباطى كه از طريق تولد در ميان دو نفر در سطوح مختلف ايجاد ميشود اعم از مرد و زن و بزرگسال و كودك.

2- سبب: يعنى ارتباطهايى كه از طريق ازدواج در ميان افراد ايجاد ميشود.

3- ولاء: يعنى ارتباطهاى ديگرى كه از غير طريق خويشاوندى (سبب و

[1]- كتاب قاموس مقدس صفحه 903