صورت بدهى بر ذمه مرد ميماند، هم اندوخته‌اى براى آينده زن محسوب ميشود، و هم پشتوانه‌اى براى حفظ حقوق او و از هم نپاشيدن پيمان زناشويى (البته اين موضوع استثنائاتى دارد ولى آنچه گفتيم در غالب موارد صادق است).

و اگر بعضى براى مهر تفسير غلطى كرده‌اند و آن را يك نوع" بهاى زن" پنداشته‌اند ارتباط به قوانين اسلام ندارد، زيرا در اسلام مهر به هيچ وجه جنبه بها و قيمت كالا ندارد، و بهترين دليل آن همان صيغه عقد ازدواج است كه در آن رسما" مرد" و" زن" به عنوان دو ركن اساسى پيمان ازدواج به حساب آمده‌اند، و مهر يك چيز اضافى و در حاشيه قرار گرفته است، بهمين دليل اگر در صيغه عقد، اسمى از مهر نبرند عقد باطل نيست، در حالى كه اگر در خريد و فروش و معاملات اسمى از قيمت برده نشود مسلما باطل خواهد بود، (البته بايد توجه داشت اگر در عقد ازدواج نامى از مهر برده نشود شوهر موظف است كه در صورت آميزش جنسى،" مهر المثل" يعنى مهرى همانند زنانى كه هم‌طراز او هستند بپردازد).

از آنچه گفته شد نتيجه مى‌گيريم كه مهر جنبه" جبران خسارت" و" پشتوانه براى احترام به حقوق زن" دارد، نه قيمت و بها و شايد تعبير به" نحله" به معنى" عطيه" در آيه اشاره به اين قسمت باشد.