مثلا: فرد بى‌ايمانى داراى جديت و پشتكار است، چون بى‌ايمان است آرامش دل و جان و هدف عالى انسانى و عواطف پاك مردمى ندارد، اما چون جدى و با استقامت است در زندگى مادى پيش ميرود.

در اينجا بعضى سؤال ميكنند كه چرا اين فرد بى‌ايمان در زندگى پيروز شده؟

مثل اينكه خيال ميكنند عامل پيروزى چيز ديگرى بوده است. اين موضوع، هم در باره يك فرد صادق است، و هم ميتوان آن را در سطح يك كشور نيز پياده كرد.

ضمنا عوامل سه‌گانه‌اى كه براى پيروزى افراد بى ايمان و شكست بعضى از افراد با ايمان گفته شد، همه در يك جا صدق نميكند بلكه هر كدام مخصوص به- موردى است.

لكِنِ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها در آيه قبل سرانجام افراد بى ايمان تشريح شده بود، و در اين آيه پايان كار پرهيزكاران بيان ميگردد و ميفرمايد:" ولى آنها كه پرهيزكارى پيشه كردند (و براى رسيدن به سرمايه‌هاى مادى موازين حق و عدالت را در نظر گرفتند، و يا بخاطر ايمان به خدا از وطن‌هاى خود آواره شدند و در محاصره اجتماعى و اقتصادى قرار گرفتند) در برابر اين مشكلات، خداوند باغ‌هايى از بهشت در اختيار آنان ميگذارد كه نهرهاى آب از زير درختان آن جارى است و جاودانه در آن ميمانند".

نُزُلًا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ لِلْأَبْرارِ" نزل" در لغت به معناى چيزى است كه براى پذيرايى ميهمان آماده ميشود و بعضى گفته‌اند نخستين چيزى است كه به وسيله آن از مهمان پذيرايى ميشود (همانند شربت يا ميوه‌اى است كه در آغاز ورود براى ميهمان مى‌آورند) بنا بر اين آيه فوق ميگويد: باغ‌هاى بهشت با آن همه مواهب مادى نخستين وسيله پذيرايى از پرهيزكاران ميباشد، و اما پذيرايى مهم‌تر و عالى‌تر همان نعمتهاى روحانى و معنوى است كه با جمله: وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ لِلْأَبْرارِ:" آنچه در نزد خداست براى‌