مسئوليتهاى آن، دامان آنها را خواهد گرفت و جايگاهشان دوزخ است چه جايگاه بد و آرامگاه نامناسبى".

آيه فوق در حقيقت اشاره به دو نكته ميكند:

نخست، اينكه بسيارى از پيروزيهاى طغيانگران و ستمكاران ابعاد محدودى دارد، همانطور كه محروميتها و ناراحتيهاى بسيارى از افراد با ايمان نيز محدود است، نمونه زنده اين موضوع را در وضع مسلمانان آغاز اسلام و دشمنان آنها ميتوانيم مشاهده كنيم، حكومت اسلام چون در آن زمان به شكل نهالى نوخاسته بود، و از طرف دشمنان نيرومندى كه همچون طوفان بر او مى‌تاختند تهديد مى‌شد بسيار پر و بال بسته بود به خصوص اينكه مهاجرت مسلمانان مكه آنها را كه در اقليت بودند، به كلى از هستى ساقط كرده بود، و اين وضع، مخصوص آنها نبود، بلكه تمام طرفداران يك انقلاب بنيادى و روحانى در يك جامعه فاسد، يك دوران محروميت شديد در پيش خواهند داشت.

ولى مى‌دانيم كه اين وضع زياد طولانى نشد، حكومت اسلام ريشه‌هاى محكمى پيدا كرد و شاخه‌هاى آن نيرومند و قوى شد، سيل ثروت به كشور اسلام سرازير شد و دشمنان سرسخت كه در ناز و نعمت بودند به خاك سياه نشستند، اين همان چيزى است كه با جمله" متاع قليل" در آيه به آن اشاره شده است.

ديگر اينكه موفقيت‌هاى مادى جمعى از افراد بى ايمان بر اثر اين است كه در جمع‌آورى ثروت هيچ گونه قيد و شرطى براى خود قائل نيستند، و از هر طريقى خواه مشروع يا نامشروع و حتى با مكيدن خون بى‌نوايان براى خود ثروت‌اندوزى ميكنند، در حالى كه مؤمنان براى رعايت اصول حق و عدالت محدوديتهايى دارند و بايد هم داشته باشند، بنا بر اين نمى‌توان حال اين دو را با هم مقايسه كرد، اينها احساس مسئوليت ميكنند در حالى كه آنها هيچگونه مسئوليتى براى خود احساس نمى‌كنند، و از آنجا كه عالم، عالم اختيار و آزادى اراده است، خداوند هر دو دسته را آزاد گذاشته تا سرانجام، هر يك به نتيجه اعمال خود برسند. و اين همان‌