عذاب دردناكى در انتظار آنها است.

از اين آيه ممكن است، استفاده شود كه فرح و سرور در برابر كار نيكى كه انسان توفيق انجام آن را يافته (اگر به صورت معتدل باشد، و مايه غرور و خودپسندى نگردد) نكوهيده نيست. و همچنين علاقه به تشويق و تقدير، در برابر كارهاى نيكى كه انجام شده، آنهم اگر در حد اعتدال باشد و انگيزه اعمال او نباشد مذموم نخواهد بود، زيرا اينها غريزى انسان است. اما با اينحال، دوستان خدا و افرادى كه در سطوح عالى ايمان قرار دارند، حتى از چنان سرور و چنين تقديرى خود را بدور مى‌دارند.

آنها همواره، اعمال خود را ناچيز و كمتر از ميزان لازم مى‌بينند، و خود را مقصر در برابر عظمت پروردگار، احساس مى‌كنند.

ضمنا تصور نشود، كه آيه فوق مخصوص به منافقانى است كه در صدر اسلام بوده‌اند، و يا مانند آنها، بلكه، همه افرادى كه، در عصر و زمان ما، در شرائط مختلف اجتماعى قرار دارند و از اعمال زشت خود شادند، و يا مردم را تحريك مى‌كنند كه آنها را، با قلم، يا سخن، در برابر اعمالى كه انجام نداده‌اند، تقدير كنند، همگى مشمول اين آيه‌اند.

اين چنين افراد، نه تنها عذاب دردناك جهان ديگر، در انتظارشان است، بلكه، در زندگى اين جهان نيز، گرفتار خشم مردم، و جدايى از خلق خدا، و انواع نابسامانيها، خواهند شد.

وَ لِلَّهِ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اللَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ" خداوند، مالك آسمانها و زمين است، و او بر همه چيز قادر است". اين آيه بشارتى است، براى مؤمنان و تهديدى است، براى كافران، يعنى دليلى ندارد كه مؤمنان براى پيشرفت خود از راههاى انحرافى وارد شوند، و بكارى كه انجام نداده‌اند تشويق گردند، آنها مى‌توانند در پرتو قدرت خداوند آسمان و زمين،