براى نامگذارى خانه كعبه و محل آن به" بكه" وجه ديگرى نيز گفته‌اند و آن اين كه ماده مزبور به معنى از بين بردن نخوت و غرور آمده است، و چون در اين مركز بزرگ، همه تبعيضات برچيده مى‌شود و گردنكشان و مغروران همانند مردم عادى بايد به نيايش برخيزند و غرور آنها به اين وسيله درهم شكسته ميشود به آن بكه گفته شده.

توسعه مسجد الحرام‌

از زمان پيامبر ص به بعد هر قدر مسلمانان فزونى مى‌يافتند و طبعا زائران خانه خدا بيشتر مى‌شدند، مسجد الحرام از طرف خلفاى وقت توسعه داده مى‌شد.

در تفسير" عياشى" نقل شده كه در زمان منصور، خليفه عباسى، بر اثر كثرت حجاج مى‌خواستند مسجد الحرام را بار ديگر توسعه دهند، منصور مردمى را كه در اطراف مسجد خانه داشتند طلبيد، تا خانه آنها را خريدارى كند، ولى آنها به هيچ قيمتى حاضر به فروش نشدند، منصور در بن‌بست سختى قرار گرفته بود (زيرا از يك طرف نمى‌خواست با اعمال زور خانه‌هاى آنها را خراب كند چون انعكاس خوبى نداشت و از طرف ديگر آنها هم حاضر به واگذارى خانه خود نبودند) در اين باره از امام صادق (ع) سؤال كرد، امام فرمود غمناك مباش در اين باره دليل روشنى است كه مى‌توانى با آن استدلال كنى، پرسيد كدام دليل؟ فرمود: به- كتاب خدا، پرسيد به كجاى كلام الهى؟ فرمود: به اين آيه:" إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبارَكاً" زيرا خداوند مى‌گويد:" نخستين خانه‌اى كه براى مردمان ساخته شد، خانه كعبه بود" بنا بر اين اگر آنها پيش از بناى كعبه خانه ساخته بودند اطراف خانه كعبه مال آنها بود، ولى اگر خانه كعبه مقدم بوده، اين حريم (تا آنجا كه مورد نياز زائران خانه خداست) متعلق به كعبه است!.

منصور دستور داد آنها را حاضر ساختند و به همين سخن در برابر آنها استدلال كرد آنان در پاسخ فرو ماندند و گفتند: هر طور مايل باشى موافق خواهيم بود.

باز در همان تفسير نقل شده كه نظير اين حادثه در زمان مهدى عباسى‌