سپس در آيه بعد به رد عقائد" نصارى" و" يهود" و" مشركان عرب" كه براى خداوند فرزندى، يا پدرى قائل بودند، پرداخته، مى‌فرمايد: نزاد و زاده نشده" (لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ).

در مقابل اين بيان، سخن كسانى است كه معتقد به تثليث (خدايان سه‌گانه) بودند، خداى پدر، و خداى پسر، و روح القدس! نصارى" مسيح" را پسر خدا، و يهود" عزير" را پسر او مى‌دانستند وَ قالَتِ الْيَهُودُ عُزَيْرٌ ابْنُ اللَّهِ وَ قالَتِ النَّصارى‌ الْمَسِيحُ ابْنُ اللَّهِ ذلِكَ قَوْلُهُمْ بِأَفْواهِهِمْ يُضاهِؤُنَ قَوْلَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَبْلُ قاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّى يُؤْفَكُونَ‌:

" يهود گفتند عزير پسر خدا است! و نصارى گفتند مسيح پسر خدا است! اين سخنى است كه با زبان خود مى‌گويند كه همانند گفتار كافران پيشين است، لعنت خدا بر آنها باد چگونه از حق منحرف مى‌شوند"؟! (توبه- 30).

مشركان عرب نيز معتقد بودند كه ملائكه دختران خدا هستند! وَ خَرَقُوا لَهُ بَنِينَ وَ بَناتٍ بِغَيْرِ عِلْمٍ‌:" آنها براى خدا پسران و دخترانى به دروغ و از روى جهل ساختند"! (انعام- 100).

از بعضى روايات استفاده مى‌شود كه تولد در آيه" لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ" معنى وسيعترى دارد، و هر گونه خروج اشياء مادى و لطيف را از او، و يا خروج آن ذات مقدس از اشياء مادى و لطيف ديگر را نفى مى‌كند.

چنان كه در همان نامه‌اى كه امام حسين ع در پاسخ اهل" بصره" در تفسير صمد مرقوم فرمود، جمله" لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ" چنين تفسير شده:" لَمْ يَلِدْ" يعنى چيزى از او خارج نشد، نه اشياء مادى مانند فرزند، و ساير اشيايى كه از مخلوقين خارج مى‌شود (مانند شير از پستان مادر) و نه چيز لطيف، مانند نفس، و نه عوارض گوناگون، مانند خواب و خيال و اندوه و حزن و خوشحالى و خنده‌