هستند و هم اخلاق والايى همچون دعوت به صبر و عواطف انسانى دارند، و هم اعمال صالحى همچون آزاد كردن بردگان و اطعام يتيمان و مسكينان انجام داده‌اند.

يا به تعبير ديگر در سه ميدان ايمان و اخلاق و عمل گام بگذارند و سر بلند و سرافراز بيرون آيند، اينها هستند كه مى‌توانند از آن گردنه صعب العبور بگذرند.

تعبير به" ثم" (بعد) هميشه به معنى تاخير زمانى نيست، تا لازمه اين سخن آن باشد كه اول اطعام و انفاق كنند، و بعد ايمان آورند، بلكه در اينگونه موارد- همانگونه كه جمعى از مفسران تصريح كرده‌اند براى بيان برترى مقامى است، چرا كه مسلما رتبه ايمان، و توصيه به صبر و مرحمت، بالاتر از كمك به نيازمندان است، بلكه اعمال صالح از آن ايمان و اخلاق سرچشمه مى‌گيرد و ريشه همه آنها را بايد در اعتقادات و خلقيات عالى جستجو كرد.

بعضى نيز احتمال داده‌اند كه" ثم" در اينجا به معنى تاخير زمانى است، چرا كه اعمال خير گاه سرچشمه گرايش به ايمان مى‌شود، و مخصوصا در تحكيم مبانى اخلاق مؤثر است، چرا كه خلق و خوى انسان نخست به صورت" فعل" است، و بعد به صورت" حالت" و سپس" عادت" و بعد از آن به صورت" ملكه" در مى‌آيد.

تعبير به" تواصوا" كه مفهومش سفارش كردن به يكديگر است، نكته مهمى در بر دارد، و آن اينكه: مسائلى همچون صبر و استقامت در طريق اطاعت پروردگار، و مبارزه با هواى نفس، و همچنين تقويت اصل محبت و رحمت، نبايد به صورت فردى در جامعه باشد، بلكه بايد به صورت يك جريان عمومى در كل جامعه درآيد، و همه افراد يكديگر را به رعايت و حفظ اين" اصول" توصيه كنند تا از اين طريق پيوندهاى اجتماعى نيز محكمتر شود.