روشن مى‌شود كه يك كلمه از آن تا چه حد پر معنى و شايسته تفسيرهاى عميق و گوناگونى است.

سرمايه‌هاى وجودى خود را چه بخواهند يا نخواهند از دست مى‌دهند، ساعات و ايام و ماهها و سالهاى عمر به سرعت مى‌گذرد، نيروهاى معنوى و مادى تحليل مى‌رود، و توان و قدرت كاسته مى‌شود.

آرى انسان، همانند كسى است كه سرمايه عظيمى در اختيار داشته باشد، و بى آنكه بخواهد هر روز بخشى از آن سرمايه‌ها را از او بگيرند، اين طبيعت زندگى دنيا است، طبيعت زيان كردن مداوم! يك قلب استعداد معينى براى ضربان دارد، وقتى آن استعداد و توان پايان گرفت قلب خود به خود مى‌ايستد، بى آنكه عيب و علت و بيمارى در كار باشد، و اين در صورتى است كه بر اثر بيمارى قبلا از كار نيفتد همچنين ساير دستگاههاى وجودى انسان و سرمايه‌هاى استعدادهاى مختلف او.

" خسر" (بر وزن عسر) و" خسران" چنان كه" راغب" در" مفردات" مى‌گويد: به معنى كم شدن سرمايه است، گاه به انسان نسبت داده مى‌شود و مى‌گويند فلان كس زيان كرد، و گاه به خود عمل نسبت داده مى‌شود و مى‌گويند:

تجارتش زيان كرد، اين واژه غالبا در سرمايه‌هاى برونى مانند مال و مقام به كار مى‌رود، و گاه در سرمايه‌هاى درونى مانند صحت و سلامت و عقل و ايمان و ثواب و اين همان است كه خداوند متعال به عنوان" خسران مبين" (زيان آشكار) از آن ياد فرموده آنجا كه مى‌گويد: إِنَّ الْخاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ