إِلى‌ جَهَنَّمَ زُمَراً حَتَّى إِذا جاؤُها فُتِحَتْ أَبْوابُها (زمر- 71).

و به اين ترتيب انسان در عرصه‌اى قدم مى‌گذارد كه پهنايش به پهناى زمين و آسمان كنونى است: وَ جَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ‌ (آل عمران- 133).

به طورى كه از جمع بندى آيات مختلف قرآن درباره" سرنوشت كوه‌ها در قيامت" به دست مى‌آيد، كوه‌ها مراحلى را طى مى‌كند، نخست كوه‌ها به" حركت" در مى‌آيد: وَ تَسِيرُ الْجِبالُ سَيْراً (طور- 10).

سپس از جا كنده مى‌شود، و سخت درهم كوفته خواهد شد وَ حُمِلَتِ الْأَرْضُ وَ الْجِبالُ فَدُكَّتا دَكَّةً واحِدَةً (حاقه- 14).

و بعدا به صورت" توده‌اى از شنهاى متراكم" در مى‌آيد: وَ كانَتِ الْجِبالُ كَثِيباً مَهِيلًا (مزمل- 14).

و بعد به صورت" پشم زده شده" در مى‌آيد كه با تند باد حركت مى‌كند وَ تَكُونُ الْجِبالُ كَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ‌ (قارعه- 5).

و سپس به صورت" گرد و غبار" در مى‌آيد كه در فضا پراكنده مى‌شود وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسًّا فَكانَتْ هَباءً مُنْبَثًّا (واقعه- 5 و 6).

و بالآخره چنان كه در آيه مورد بحث آمده تنها اثرى از آن باقى مى‌ماند و همچون" سرابى" از دور نمايان خواهد شد.

و به اين ترتيب سرانجام كوه‌ها از صفحه زمين برچيده مى‌شود، و زمين هموار مى‌گردد وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْجِبالِ فَقُلْ يَنْسِفُها رَبِّي نَسْفاً فَيَذَرُها قاعاً