فوق نشان مى‌دهد كه اين دو واژه داراى دو معنى متفاوت است.

" كفرة" و" فجرة" (بر همان وزن) جمع" كافر" و" فاجر" است كه اولى اشاره به افراد فاسد العقيده و دومى اشاره به افراد فاسد العمل است.

از اين آيات به خوبى استفاده مى‌شود كه در صحنه قيامت آثار عقائد و اعمال سوء انسانها در چهره‌هايشان نمايان مى‌گردد.

ضمنا تعبير به وجوه به خاطر اين است كه رنگ صورت بيش از هر چيزى مى‌تواند بيانگر حالات درونى باشد، هم ناراحتيهاى فكر و روحى و هم ناراحتى‌هاى جسمانى.

به هر حال گروهى در آنجا خندان و مسرورند، چهره‌هايشان گشاده و نورانى است، روشنايى ايمان و پاكى عمل در صورت آنها موج مى‌زند،" و رنگ رخساره آنها خبر از سر درون مى‌دهد".

بر عكس گروهى كه تاريكى كفر و زشتى اعمالشان در چهره‌هايشان نمايان است، گويى گرد و غبار سياهى بر صورتشان نشسته، و هاله‌اى از دود آن را در خود فرو برده، آثار غم و اندوه و رنج و درد از صورتهايشان مى‌بارد، و اصولا همانگونه كه در آيه 41 سوره رحمان آمده" يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيماهُمْ‌"" گنهكاران با سيمايشان شناخته مى‌شوند" در آن روز رنگ چهره‌ها براى شناخت انسانها كافى است.

نكته: راه خودسازى‌

تعبيراتى كه در آيات كوتاه و پر طنين اين سوره آمده برنامه جامعى براى خودسازى است: