خائف است، و خود را از هواى نفس باز داشته" [1] منظور" مقام عدالت" او است، چرا كه ذات مقدس او مايه خوف نيست، خوف از عدالت او مى‌باشد، و در حقيقت اين خوف از مقايسه اعمال خود با عدل او حاصل مى‌شود، همانگونه كه مجرمان از ديدن يك قاضى عادل بر خود مى‌لرزند، و از شنيدن نام محكمه و دادگاه وحشت مى‌كنند، در حالى كه شخص بى‌گناه نه از آن ترسى دارد، و نه از اين وحشتى! در ميان اين تفسيرهاى سه گانه تضادى نيست و ممكن است همه آنها در معنى آيه جمع باشد.

2- رابطه" طغيان" و" دنيا پرستى"

در حقيقت آيات فشرده بالا اصول سعادت و شقاوت انسان را به نحو زيبا و شايسته‌اى ترسيم كرده است، شقاوت انسان را در" طغيان" و" دنيا پرستى" مى‌شمرد، و سعادت او را در" خوف از خدا" و" ترك هوا" و عصاره تمام تعليمات انبياء و اولياء نيز همين است و بس.

در حديثى از امير مؤمنان على ع مى‌خوانيم:

ان اخوف ما اخاف عليكم اثنان: اتباع الهوى و طول الامل، فاما اتباع الهوى فيصد عن الحق، و اما طول الامل فينسى الآخرة:

" هولناك‌ترين چيزى كه از آنها بر شما خائفم دو چيز است: پيروى از هواى نفس، و آرزوهاى طولانى، اما پيروى از هوى شما را از حق باز مى‌دارد، و اما آرزوهاى طولانى آخرت را به فراموشى مى‌سپرد" [2]

[1]" نور الثقلين" جلد 5 صفحه 197.

[2]" نهج البلاغه" خطبه 42.