برخورد كرد.

آيات فوق در حقيقت قاطعيتى است از سوى خداوند بزرگ در برابر چنين حادثه‌اى، و براى حفظ حيثيت پيامبرش.

نخست روى سخن را به خود پيامبر ص كرده مى‌گويد:" اى پيامبر! چرا چيزى را كه خدا بر تو حلال كرده به خاطر جلب رضايت همسرانت بر خود تحريم مى‌كنى"؟! (يا أَيُّهَا النَّبِيُّ لِمَ تُحَرِّمُ ما أَحَلَّ اللَّهُ لَكَ تَبْتَغِي مَرْضاتَ أَزْواجِكَ‌).

معلوم است كه اين تحريم، تحريم شرعى نبود، بلكه به طورى كه از آيات بعد استفاده مى‌شود سوگندى از ناحيه پيامبر ص ياد شده بود و مى‌دانيم كه قسم خوردن بر ترك بعضى از مباحات گناهى ندارد.

بنا بر اين جمله" لِمَ تُحَرِّمُ‌" (چرا بر خود تحريم مى‌كنى؟) به عنوان عتاب و سرزنش نيست بلكه نوعى دلسوزى و شفقت است.

درست مثل اين كه ما به كسى كه زحمت زياد براى تحصيل درآمد مى‌كشد و خود از آن بهره چندانى نمى‌گيرد، مى‌گوئيم چرا اينقدر به خود زحمت مى‌دهى، و از نتيجه اين زحمت بهره نمى‌گيرى؟.

سپس در پايان آيه مى‌افزايد:" خداوند غفور و رحيم است" (وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌).

اين عفو و رحمت نسبت به همسرانى است كه موجبات آن حادثه را فراهم كردند كه اگر راستى توبه كنند مشمول آن خواهند بود، يا اشاره به اين است كه اولى اين بود كه پيامبر ص چنين سوگندى ياد نمى‌كرد كارى كه احتمالا موجب جرأت و جسارت بعضى از همسران حضرت ص مى‌شد.