ملامت قرار داده مى‌گويد:" هنگامى كه تجارت يا لهوى را به‌بينند پراكنده مى‌شوند و به سوى آن مى‌روند، و تو را ايستاده (در حالى كه خطبه نماز جمعه مى‌خوانى) رها مى‌كنند" (وَ إِذا رَأَوْا تِجارَةً أَوْ لَهْواً انْفَضُّوا إِلَيْها وَ تَرَكُوكَ قائِماً).

ولى" به آنها بگو آنچه نزد خدا است از لهو و تجارت بهتر است و خداوند بهترين روزى دهندگان است" (قُلْ ما عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ مِنَ اللَّهْوِ وَ مِنَ التِّجارَةِ وَ اللَّهُ خَيْرُ الرَّازِقِينَ‌).

ثواب و پاداش الهى و بركاتى كه از حضور در نماز جمعه و شنيدن مواعظ و اندرزهاى پيامبر ص و تربيت معنوى و روحانى عائد شما مى‌شود قابل مقايسه با هيچ چيز ديگر نيست، و اگر از اين مى‌ترسيد كه روزى شما بريده شود اشتباه مى‌كنيد، خداوند بهترين روزى دهندگان است.

تعبير به لهو اشاره به طبل و ساير آلات لهوى است كه به هنگام ورود قافله تازه‌اى به مدينه مى‌زدند كه هم نوعى اخبار و اعلام بود و هم وسيله‌اى براى سرگرمى و تبليغ كالا، همانگونه كه در دنياى امروز نيز در فروشگاههايى كه به سبك غرب است نيز نمونه آن ديده مى‌شود.

تعبير به" انفضوا" به معنى پراكنده شدن و انصراف از نماز جماعت، و روى آوردن به كاروان است كه در شان نزول گفته شد هنگامى كه كاروان" دحيه" وارد مدينه شد (و او هنوز اسلام را اختيار نكرده بود) با صداى طبل و ساير آلات لهو مردم را به بازار فراخواند، مردم مدينه حتى مسلمانانى كه در مسجد مشغول استماع خطبه نماز جمعه پيامبر ص بودند، به سوى او شتافتند، و تنها سيزده نفر، و به روايتى كمتر، در مسجد باقى ماندند.

ضمير در" اليها" به تجارت بازمى‌گردد، يعنى به سوى مال التجارة شتافتند، اين به خاطر آن است كه لهو، هدف اصلى آنها نبود، بلكه مقدمه‌اى‌