از هر گونه ظلم و ستم و نقص" تاكيد مى‌كند، زيرا با توجه به مظالم بيحساب ملوك و شاهان واژه" ملك" تداعى معانى نامقدسى مى‌كند كه با كلمه" قدوس" همه شستشو مى‌شود.

و از طرفى روى" قدرت" و" علم" كه دو ركن اصلى حكومت است تكيه نموده، و چنان كه خواهيم ديد اين صفات ارتباط نزديكى به بحثهاى آينده اين سوره دارد، و نشان مى‌دهد كه انتخاب اوصاف حق در آيات مختلف قرآن روى حساب و نظم و رابطه خاصى است.

در باره تسبيح عمومى موجودات جهان قبلا بحثهاى مشروحى داشته‌ايم‌ [1]

و در پرتو اين تلاوت" آنها را از هر گونه شرك و كفر و انحراف و فساد پاك و پاكيزه كند، و كتاب و حكمت بياموزد" (وَ يُزَكِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ).

" هر چند پيش از آن در ضلال مبين و گمراهى آشكارى بودند" (وَ إِنْ كانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ‌).

جالب اينكه بعثت پيامبر اسلام ص را با آن ويژگيهايى كه جز از طريق اعجاز نمى‌توان تفسير كرد نشانه عظمت خدا و دليل بر وجود او گرفته، مى‌گويد:

[1] تفسير نمونه جلد 12 ذيل آيه 44 سوره اسراء و ذيل آيه 41 نور (جلد 14 صفحه 497).