نخست مى‌فرمايد:" اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد هنگامى كه مى‌خواهيد با رسول خدا نجوى كنيد پيش از آن صدقه‌اى در راه خدا بدهيد" (يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا ناجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْواكُمْ صَدَقَةً).

چنان كه در شان نزول گفتيم اين دستور به خاطر آن بود كه گروهى از مردم مخصوصا از اغنيا مرتبا مزاحم پيامبر ص مى‌شدند و با او نجوى مى‌كردند، كارى كه مايه اندوه ديگران، و يا كسب امتياز بى دليلى براى اينان بود، بعلاوه موجب تضييع اوقات گرانبهاى پيامبر ص مى‌شد، حكم فوق نازل گشت و آزمونى بود براى آنها و نيز كمكى به مستمندان و وسيله مؤثرى براى كم شدن اين مزاحمتها.

سپس مى‌افزايد:" اين براى شما بهتر و پاكيزه‌تر است" (ذلِكَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ أَطْهَرُ).

اما" خير" بودن اين صدقه هم براى متمكنان بود، زيرا موجب ثوابى مى‌شد، و هم براى نيازمندان، چرا كه وسيله كمكى به آنها محسوب مى‌گشت.

و اما" اطهر" بودنش از اين نظر بود كه قلوب اغنيا را از حب مال مى‌شست، و قلوب نيازمندان را از كينه و ناراحتى، زيرا هنگامى كه نجوى از صورت مجانى در مى‌آيد و نياز به دادن صدقه‌اى داشت طبعا كمتر مى‌شد همان گونه‌اى كه شد و اين يك نوع پاكيزگى براى محيط فكرى و اجتماعى مسلمانان بود.

ولى از آنجا كه اگر وجوب صدقه قبل از نجوى عموميت مى‌داشت فقرا از طرح مسائل مهم يا نيازهاى خود در برابر پيامبر ص به صورت نجوى محروم مى‌شدند، در ذيل آيه حكم صدقه را از اين گروه برداشته مى‌فرمايد:

" اگر توانايى نداشته باشيد خداوند غفور و رحيم است" (فَإِنْ لَمْ تَجِدُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌).

و به اين ترتيب آنها كه تمكن مالى داشتند دادن صدقه قبل از نجوى براى‌