رسول خدا ص جعفر بن ابى طالب را با هفتاد نفر به سوى نجاشى (به حبشه) فرستاد، او بر نجاشى وارد شد، و وى را دعوت به اسلام كرد، و اجابت نمود و ايمان آورد، به هنگام بازگشت از حبشه چهل تن از اهل آن كشور كه ايمان آورده بودند به جعفر گفتند به ما اجازه ده كه خدمت اين پيامبر ص برسيم و اسلام خود را بر او عرضه بداريم، و همراه جعفر به مدينه آمدند، هنگامى كه فقر مالى مسلمانها را مشاهده كردند، به رسول خدا ص عرض كردند ما اموال فراوانى در ديار خود داريم، اگر اجازه فرمائيد به كشور خود باز گرديم و اموال خود را همراه بياوريم و با مسلمانان تقسيم كنيم، پيامبر ص اجازه فرمود رفتند و اموال خود را آوردند، ميان خود و مسلمين تقسيم كردند، در اين هنگام آيه" الَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ مِنْ قَبْلِهِ هُمْ بِهِ يُؤْمِنُونَ‌ ..." (قصص 52 تا 54) نازل گرديد و از آنها تمجيد كرد.

افرادى از اهل كتاب كه ايمان نياورده بودند هنگامى كه اين جمله را كه در ذيل آيات فوق است شنيدند:" أُولئِكَ يُؤْتَوْنَ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ بِما صَبَرُوا:" آنها پاداش خود را به خاطر صبر و استقامتشان دو بار دريافت مى‌دارند" در برابر مسلمانان ايستادند و گفتند: اى مسلمانان كسانى كه به كتاب شما و كتاب ما ايمان بياورند دو پاداش دارند، بنا بر اين كسى كه تنها به كتاب ما ايمان داشته باشد يك پاداش دارد همانند پاداش شما! بنا بر اين به اعتراف خودتان شما فضيلتى بر ما نداريد! اينجا بود كه آيات فوق (يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ‌) نازل شد، و اعلام داشت كه مسلمانان نيز دو پاداش دارند، علاوه بر نور الهى و مغفرت، و سپس افزود:" اهل كتاب بدانند آنها توانايى بر بدست آوردن چيزى از فضل و رحمت الهى ندارند"! [1]

[1]" مجمع البيان" جلد 9 صفحه 244- همين معنى در تفسير" ابو الفتوح رازى" و" روح المعانى" ذيل آيات مورد بحث با تفاوتهايى نقل شده است.