است، و لذا به اثر ظاهر در پيشانى اسب" غرة" گفته مى‌شود، سپس به حالت غفلت اطلاق شده است كه در ظاهر انسان هوشيار است، اما در حقيقت بيخبر است، و به معنى فريب و نيرنگ نيز استعمال مى‌شود.

" متاع" به معنى هر گونه وسائل بهره‌گيرى است، بنا بر اين جمله" دنيا متاع غرور است" مفهومش اين است كه وسيله و ابزارى است براى فريبكارى، فريب دادن خويشتن، و هم فريب ديگران و البته اين در مورد كسانى است كه دنيا را هدف نهايى قرار مى‌دهند و به آن دل مى‌بندند، و بر آن تكيه مى‌كنند و آخرين آرزويشان وصول به آن است، اما اگر مواهب اين جهان مادى وسيله‌اى براى وصول به ارزشهاى والاى انسانى و سعادت جاودان باشد هرگز دنيا نيست، بلكه مزرعه آخرت، و قنطره و پلى براى رسيدن به آن هدفهاى بزرگ است.

بديهى است توجه به دنيا و مواهب آن به عنوان يك" گذرگاه" يا يك" قرارگاه" دو جهت‌گيرى مختلف به انسان مى‌دهد كه در يكى مايه نزاع و فساد و تجاوز و بيدادگرى و طغيان و غفلت است، و در ديگرى وسيله بيدادى است و آگاهى و ايثار و فداكارى و برادرى و گذشت.

نكته‌ها:

1- مقام صديقين و شهداء

در قرآن مجيد جمعى از پيامبران بزرگ و مانند آنان به عنوان" صدق" توصيف شده‌اند از جمله‌ إِبْراهِيمَ: إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا (سوره مريم آيه 41) در باره" ادريس" پيامبر بزرگ خدا نيز همين تعبير آمده است (مريم- 56) در مورد" مريم" مادر حضرت مسيح نيز مى‌خوانيم: وَ أُمُّهُ صِدِّيقَةٌ (مائده 75).

و در بعضى از آيات قرآن" صديقين" همرديف پيامبران ذكر شده‌اند،