راه خدا است، يعنى افراد مؤمن اجر و پاداش شهيدان را دارند، و به منزله شهداء محسوب مى‌شوند، لذا در حديثى داريم كسى خدمت امام صادق ع آمد و عرض كرد:" ادع اللَّه ان يرزقنى الشهادة"" از خدا بخواه كه شهادت را به من روزى كند"! امام ع فرمود ان المؤمن شهيد، و قرا هذه الاية" مؤمن شهيد است، سپس همين آيه (و الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ‌ ...) را قرائت فرمود" [1] البته جمع ميان هر دو معنى نيز ممكن است، به خصوص اينكه در قرآن مجيد واژه شهيد و شهداء غالبا به گواهان بر اعمال و مانند آن اطلاق شده است.

به هر حال خداوند مؤمنان راستين را در اينجا به دو وصف توصيف مى‌كند:

نخست وصف" صديق" و ديگرى" شهيد"، و اين نشان مى‌دهد كه منظور از مؤمنان در آيه مورد بحث مقام بالايى از ايمان است، و الا يك مؤمن عادى چگونه مى‌تواند اين دو وصف را به خود اختصاص دهد؟ [2] سپس مى‌افزايد:" براى آنهاست پاداش اعمالشان و نور ايمانشان" (لَهُمْ أَجْرُهُمْ وَ نُورُهُمْ‌).

اين تعبير سربسته اشاره به پاداش عظيم و نور فوق العاده آنهاست.

[1]" تفسير عياشى" طبق نقل" نور الثقلين" جلد 5 صفحه 244.

[2] مطابق تفسير فوق جمله" أُولئِكَ هُمُ الصِّدِّيقُونَ وَ الشُّهَداءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ‌" هيچ تقديرى ندارد، و اين گروه از مؤمنان را مصداق" صديقين و شهدا" شمرده، ولى بعضى از مفسران معتقدند كه اينها به منزله صديقين و شهدا هستند نه خود آنها، يعنى اجر و پاداش آنها را دارند نه تمام افتخارات آنها را، و مى‌گويند آيه در تقدير چنين است:" اولئك لهم مثل اجر الصديقين و الشهداء" (تفسير روح المعانى، و الميزان ذيل آيات مورد بحث) و طبعا مرجع ضميرهاى" لهم" و" اجرهم" نيز متفاوت خواهد بود ولى اين تفسير با ظاهر آيه سازگار نيست (دقت كنيد).