و لا تنظروا فى ذنوب العباد كانكم ارباب، و انظروا فى ذنوبكم كانكم عبيد، و الناس رجلان: مبتلى، و معافى، فارحموا اهل البلاء، و احمدوا اللَّه على العافية:

" بدون ذكر خداوند زياد سخن مگوييد كه موجب قساوت قلب است، و قلب قساوتمند از خدا دور است، و به گناهان بندگان همچون ارباب نسبت به بنده‌اش نگاه نكنيد، بلكه به گناهان خويش بنگريد همچون بنده‌اى در برابر مولى، مردم دو دسته‌اند: گروهى مبتلا، و گروهى اهل عافيت، نسبت به مبتلايان ترحم كنيد، و خدا را بر عافيت سپاس گوئيد" [1]

" ما آيات خود را در صحنه آفرينش و نيز در صحنه وحى براى شما تبيين كرديم شايد انديشه كنيد" (قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الْآياتِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ‌).

در حقيقت اين آيه هم اشاره‌اى است به زنده شدن زمينهاى مرده به وسيله باران، و هم زنده شدن دلهاى مرده به وسيله ذكر اللَّه و قرآن مجيد كه از آسمان وحى بر قلب پاك محمد ص نازل شده است و هر دو شايسته تدبر و تعقل است.

و لذا در روايات اسلامى اشاره به هر دو شده است:

در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم كه در تفسير اين آيه فرمود:

العدل بعد الجور

" منظور زنده شدن زمين به وسيله عدالت است بعد از آنكه‌

[1]" مجمع البيان" جلد 9 صفحه 238.