انسان در كره زمين سخن مى‌گويد، و آيه دوم از خود وجود انسان، و آيه سوم از عوامل دوام و بقاء او.

اين نكته نيز قابل توجه است: چيزى كه مانع بصيرت آدمى مى‌شود، و او را از مطالعه اسرار آفرينش، اسرار زمين و شگفتيهاى وجود خودش باز مى‌دارد همان حرص براى روزى است، خداوند در آيه اخير به انسان اطمينان مى‌دهد كه روزى او تضمين شده است، تا بتواند با خيال راحت به شگفتيهاى جهان هستى بنگرد، و جمله" أَ فَلا تُبْصِرُونَ‌" در مورد او تحقق يابد.

كار بجايى رسيده است كه خداوند با آن عظمت و قدرتش براى اطمينان دادن به بندگان شكاك و دير باور و ضعيف النفس و حريص سوگند ياد مى‌كند كه آنچه به شما در زمينه رزق و روزى و وعده‌هاى ثواب و عقاب قيامت وعده داده شده همه حق است، و هيچ شك و ترديدى در آن نيست‌ [1] تعبير به" مِثْلَ ما أَنَّكُمْ تَنْطِقُونَ‌" (همانگونه كه سخن مى‌گوئيد) تعبير لطيف و حساب شده‌اى است كه از محسوسترين اشياء سخن مى‌گويد، چرا كه گاهى خطا در باصره يا سامعه انسان واقع مى‌شود، اما در سخن گفتن چنين‌

[1] در اينكه مرجع ضمير" انه" چيست؟ در ميان مفسران گفتگو است، بعضى گفته‌اند: به" رزق" بازمى‌گردد، و بعضى به" ما تُوعَدُونَ‌" و بعضى آن را به پيامبر (ص) و قرآن بازگردانده‌اند ولى تفسير اول از همه مناسبتر است.