و ساختمان روح و عقل انسان است كه عقول همه انسانها از درك آن عاجز است، و اينجا است كه انسان بى اختيار لب به تسبيح و حمد و ثناى خدا مى‌گشايد و در پيشگاه عظمتش سر تعظيم فرود مى‌آورد، و به اين اشعار مترنم مى‌شود:

" در تو اى اعجوبه عالم هستى (اى خداى بزرگ) فكر خسته و وامانده شد"!" تو صاحبان انديشه و مغز را حيران ساخته‌اى، و عقول را بهم ريخته‌اى"!" هر زمان فكر من يك وجب به تو نزديك مى‌شود يك ميل فرار مى‌كند" (و از عظمت ذاتت در وحشتى بزرگ فرو مى‌رود).

" آرى به عقب برمى‌گردد و در تاريكيها غرق مى‌شود، و راهى به جلو پيدا نمى‌كند"! در حديث آمده است كه پيغمبر گرامى اسلام ص فرمود:

من عرف نفسه فقد عرف ربه:

" كسى كه خويش را بشناسد خداى خويش را شناخته است" [1] آرى" خودشناسى" در تمام مراحل راه" خداشناسى" است.

تعبير به" أَ فَلا تُبْصِرُونَ‌" (آيا نمى‌بينيد) تعبير لطيفى است، يعنى اين آيات الهى در گرداگرد شما در درون جان شما، در سراسر پيكر شما، گسترده است، اگر اندكى چشم باز كنيد مى‌بينيد، و روح شما از درك عظمتش سيراب مى‌گردد.

[1]" سفينة البحار" جلد 2 صفحه 603 ماده" نفس".