مى‌خوانيم كه موسى به پيشگاه خدا عرضه داشت: وَ لَهُمْ عَلَيَّ ذَنْبٌ فَأَخافُ أَنْ يَقْتُلُونِ‌:" فرعونيان بر من گناهى دارند كه مى‌ترسم به جرم آن گناه مرا بكشند" در حالى كه گناه او چيزى جز يارى فرد مظلومى از بنى اسرائيل و كوبيدن ستمگرى از فرعونيان نبود.

بديهى است اين نه تنها گناه نبود بلكه حمايت از مظلوم، بود ولى از دريچه چشم فرعونيان گناه محسوب مى‌شد.

به تعبير ديگر" ذنب" در لغت به معنى آثار شوم و تبعات كارى است، ظهور اسلام در آغاز، زندگى مشركان را به هم ريخت، ولى پيروزيهاى بعد سبب شد كه آن تبعات به دست فراموشى سپرده شود.

هر گاه خانه كهنه و فرسوده‌اى را كه سر پناه فعلى ما است، و به آن دلبستگى داريم خراب كنند ممكن است اين كار را تخطئه كنيم، ولى بعد از آنكه ساختمانى محكم و مجهز بجاى آن ساخته شد، و تمام ناراحتيها بر طرف گشت، قضاوت ما به كلى دگرگون مى‌شود.

مشركان مكه، چه قبل از هجرت و چه بعد از آن، ذهنيات نادرستى در باره اسلام و شخص پيامبر ص داشتند كه پيروزيهاى بعد بر همه آنها خط بطلان كشيد.

آرى اگر رابطه آمرزش اين گناهان را با مساله فتح حديبيه در نظر بگيريم مطلب كاملا روشن است، رابطه‌اى كه از" لام"" لِيَغْفِرَ لَكَ اللَّهُ‌" استفاده مى‌شود و كليد رمز براى گشودن معنى آيه است.

اما آنها كه به اين نكته توجه نكرده‌اند در اينجا مقام عصمت پيامبر ص را زير سؤال برده‌اند و براى او (نعوذ باللَّه) گناهانى قائل شده‌اند كه خدا در پرتو فتح حديبيه آنها را بخشيده است، يا آيه را بر خلاف ظاهر معنى كرده‌اند.