و گرفتن ناخالصى آن است، و گاه به معنى" گستردن چرم" نيز آمده، ولى بعدا در معنى آزمايش به كار رفته است، مانند آيه مورد بحث، آزمايشى كه نتيجه آن خلوص قلب و گستردگى آن براى پذيرش تقوى است.

قابل توجه اينكه: در آيه قبل تعبير به" نبى" شده، و در اينجا تعبير به" رسول اللَّه"، و هر دو گويا اشاره به اين نكته است كه پيامبر ص از خود چيزى ندارد، او فرستاده خدا و پيام‌آور او است، اسائه ادب در برابر او اسائه ادب نسبت به خدا است، و رعايت ادب نسبت به او رعايت نسبت به خداوند است.

ضمنا تعبير" مغفرة" به صورت نكره، براى تعظيم و اهميت است، يعنى خداوند آمرزش كامل و بزرگ نصيبشان مى‌كند، و بعد از پاك شدن از گناه اجر عظيم به آنها عنايت مى‌فرمايد، زيرا نخست شستشوى از گناه مطرح است، سپس بهره‌مندى از پاداش عظيم الهى.

اين چه عقلى است كه انسان در برابر بزرگترين سفير الهى رعايت ادب نكند، و با صداى بلند و نامؤدبانه، همچون اعراب" بنى تميم" پشت خانه پيامبر ص بيايد، و فرياد زند: يا محمد! يا محمد! اخرج الينا و آن كانون مهر و عطوفت پروردگار را بدينوسيله ايذاء و آزار نمايد.

اصولا هر قدر سطح عقل و خرد انسان بالاتر مى‌رود بر ادب او افزوده مى‌شود، زيرا" ارزشها" و" ضد ارزشها" را بهتر درك مى‌كند، و به همين دليل بى ادبى هميشه نشانه بى‌خردى است، يا به تعبير ديگر بى ادبى كار حيوان و ادب‌