و انفاق در راه خدا آمده است.

مى‌فرمايد:" بدانيد شما همان جمعيتى هستيد كه دعوت براى انفاق در راه خدا مى‌شويد، بعضى از شما اين فرمان الهى را اطاعت مى‌كنند در حالى كه بعضى بخل مى‌ورزند (ها أَنْتُمْ هؤُلاءِ تُدْعَوْنَ لِتُنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَمِنْكُمْ مَنْ يَبْخَلُ‌).

در اينجا اين سؤال مطرح مى‌شود كه در آيات قبل گفته شد خداوند اموال شما را مطالبه نمى‌كند چگونه در اين آيه دستور به انفاق فى سبيل اللَّه داده شده است؟

ولى دنباله خود آيه در حقيقت به اين سؤال از دو راه پاسخ مى‌دهد: نخست مى‌گويد:" كسى كه در انفاق بخل كند نسبت به خود بخل كرده است" (وَ مَنْ يَبْخَلْ فَإِنَّما يَبْخَلُ عَنْ نَفْسِهِ‌) [1] چرا كه نتيجه انفاقها هم در دنيا به خود شما بازمى‌گردد، زيرا فاصله‌هاى طبقاتى كم مى‌شود آرامش و امنيت در جامعه حكمفرما مى‌گردد، محبت و صفا و صميميت جاى كينه و عداوت را مى‌گيرد اين پاداش دنيوى شما است.

و هم در آخرت در برابر هر درهم و دينارى مواهب و نعمتهايى به شما ارزانى مى‌دارد كه هرگز به فكر بشرى خطور نكرده است، بنا بر اين هر قدر بخل كنيد به خودتان بخل كرده‌ايد! به تعبير ديگر مساله انفاق در اينجا بيشتر ناظر به انفاق براى جهاد است و تعبير به فى سبيل اللَّه نيز تناسب با همين معنى دارد، و واضح است كه هر گونه كمك به پيشرفت امر جهاد ضامن حفظ موجوديت و استقلال و شرف يك جامعه است.

[1] واژه بخل گاهى با عن متعدى مى‌شود و گاه با على در صورت اول معنى منع دارد و در صورت دوم اضرار.