[سوره محمد (47): آيه 35]

فَلا تَهِنُوا وَ تَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ وَ اللَّهُ مَعَكُمْ وَ لَنْ يَتِرَكُمْ أَعْمالَكُمْ (35)

ترجمه:

35- هرگز سست نشويد و دشمنان را به صلح (ذلت‌بار) دعوت نكنيد در حالى كه شما برتريد و خداوند با شماست و چيزى از ثواب اعمالتان را هرگز كم نمى‌كند

تفسير: صلح بيجا و ذلت‌بار!

در تعقيب آيات گذشته پيرامون مسئله جهاد اين آيه به يكى از نكات مهم پيرامون" جهاد" اشاره مى‌كند و آن اينكه افراد سست و ضعيف الايمان براى فرار از زير بار جهاد و مشكلات ميدان جنگ غالبا مساله صلح را مطرح مى‌كنند، مسلما صلح بسيار خوب است اما در جاى خود، صلحى كه تامين اهداف والاى اسلامى كند، و حيثيت و عظمت و آبروى مسلمين را حفظ نمايد، نه صلحى كه آنها را به خوارى و ذلت كشاند.

لذا مى‌فرمايد:" اكنون كه دستورهاى گذشته را شنيديد سست نشويد و دشمنان را دعوت به صلح نكنيد در حالى كه شما برتريد" (فَلا تَهِنُوا وَ تَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ‌) [1] يعنى حالا كه نشانه‌هاى پيروزى و برترى شما آشكار شده چگونه با پيشنهاد صلح كه مفهومش عقب‌نشينى و شكست است پيروزيهاى خود را عقيم مى‌گذاريد؟

اين در حقيقت صلح نيست، اين تسليم و سازشى است كه از سستى و زبونى سرچشمه‌

[1]" تدعوا" مجزوم است و عطف بر" لا تهنوا" مى‌باشد و در معنى چنين است" لا تهنوا و لا تدعوا الى السلم".