كَفَرُوا فَتَعْساً لَهُمْ وَ أَضَلَّ أَعْمالَهُمْ‌) [1]" تعس" (بر وزن نحس) به معنى لغزيدن و برو در افتادن است و اينكه بعضى آن را به" هلاكت و انحطاط" تفسير كرده‌اند در واقع لازمه آن است.

و در هر حال مقابله ميان اين دو بسيار پر معنى است، در باره مؤمنان راستين مى‌فرمايد:" گامهايشان را استوار مى‌دارد" اما در باره كافران مى‌گويد:

" لغزش و سقوط بر آنها باد" آنهم به صورت نفرين كه گيراتر و گوياتر باشد.

آرى هنگامى كه افراد بى‌ايمان لغزش مى‌كنند كسى نيست زير بازوى آنها را بگيرد، و به آسانى در پرتگاهها سقوط خواهند كرد، اما فرشتگان رحمت الهى به يارى مؤمنان مى‌شتابند، و آنها را در لغزشگاهها و پرتگاهها حفظ مى‌كنند، چنان كه در جاى ديگر مى‌خوانيم: إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ (فصلت- 30).

اعمال مؤمنان پر بركت است، اما اعمال كافران بى‌بركت و به سرعت محو و گم مى‌شود.

خداوند قبل از هر چيز آئين توحيد را نازل فرمود اما آنها به آن پشت كرده رو به شرك آوردند، خداوند دستور به حق و عدالت و پاكى و تقوا داد اما آنها

[1]" تعسا" مفعول مطلق براى فعل مقدرى است و در تقدير تعسهم تعسا مى‌باشد و جمله" اضل اعمالهم" عطف بر اين فعل مقدر است، و هر دو به صورت نفرين است مانند" قاتلهم اللَّه" و روشن است كه نفرين از سوى خداوند به معنى وقوع آن است.