[سوره الزخرف (43): آيات 26 تا 30]

وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ لِأَبِيهِ وَ قَوْمِهِ إِنَّنِي بَراءٌ مِمَّا تَعْبُدُونَ (26) إِلاَّ الَّذِي فَطَرَنِي فَإِنَّهُ سَيَهْدِينِ (27) وَ جَعَلَها كَلِمَةً باقِيَةً فِي عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (28) بَلْ مَتَّعْتُ هؤُلاءِ وَ آباءَهُمْ حَتَّى جاءَهُمُ الْحَقُّ وَ رَسُولٌ مُبِينٌ (29) وَ لَمَّا جاءَهُمُ الْحَقُّ قالُوا هذا سِحْرٌ وَ إِنَّا بِهِ كافِرُونَ (30)

ترجمه:

26- به خاطر بياور هنگامى را كه ابراهيم به پدرش (عمويش آذر) و قومش گفت من از آنچه شما مى‌پرستيد بيزارم! 27- مگر آن خدايى كه مرا آفريده كه او هدايتم خواهد كرد.

28- او كلمه توحيد را كلمه باقيه در اعقاب خود قرار داد تا به سوى خدا بازگردند.

29- ولى ما اين گروه و پدران آنها را از مواهب دنيا بهره‌مند ساختيم تا حق و فرستاده آشكار الهى به سراغشان آمد.

30- اما هنگامى كه حق به سراغشان آمد گفتند اين سحر است و ما نسبت به آن كافريم!

تفسير: توحيد سخن جاويدان انبياء

در اين آيات اشاره كوتاهى به سرگذشت ابراهيم و ماجراى او با قوم بت‌پرست‌