زشتش مايه بلا و ناراحتى و رنج و عذاب.

و در پايان به عنوان تاكيد مى‌گويد:" و به آنها هيچ ستمى نخواهد شد" (وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ‌).

چرا كه اعمال خودشان را دريافت مى‌دارند، با اين حال چگونه ظلم و ستم تصور مى‌شود.

بعلاوه" درجات" و" دركات" آنها دقيقا تعيين شده، و حتى كمترين عمل خوب و بد در سرنوشت آنها مؤثر است، با اين شرايط، ظلم معنى ندارد.

نكته: چگونه اين آيه از سوى بنى اميه تحريف شد؟

در حديثى آمده است كه" معاويه" نامه‌اى به" مروان" (والى مدينه) نوشت تا از مردم براى فرزندش" يزيد" بيعت بگيرد،" عبد الرحمن" فرزند" ابو بكر" در مجلس حاضر بود، گفت: معاويه مى‌خواهد اين كار را همانند" هرقل" و" كسرى" (پادشاهان روم و ايران) انجام دهد كه پدران فرزندان خود را (هر چند نااهل و آلوده بودند) بجانشينى خود برمى‌گزيدند.

مروان از روى منبر فرياد زد خاموش باش، تو همان كسى هستى كه اين آيه در حق تو آمده است: وَ الَّذِي قالَ لِوالِدَيْهِ أُفٍّ لَكُما.

" عايشه" حضور داشت رو به او كرد و گفت: دروغ مى‌گويى، من مى‌دانم اين آيه در حق چه كسى نازل شده است؟ اگر مى‌خواهى تا نام و نسبش را بگويم، ولى رسول خدا پدر تو را لعنت كرده در حالى كه در پشت پدر بودى بنا بر اين تو نتيجه لعنت رسول خدايى" [1]

[1] ابو الفتوح رازى جلد 10 صفحه 159- همين روايت را قرطبى با تفاوت مختصرى نقل كرده است (جلد 9 صفحه 6017).